Вы́дзелка ’выраб (скуры)’ (Бяльк.), выдзе́лыванне ’тс’ (Юрч.), ви́делка ’пабудова ячэек’ (Анох.). Запазычанне з рус. вы́делка (параўн. бел. выраб).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Wórtfügung

f -, -en спалучэ́нне слоў (у сказе), пабудо́ва мо́вы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ро́стверк

(ням. Rostwerk, ад Rost = краты + Werk = пабудова)

ніжняя частка фундамента збудавання.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

рытмамело́дыка

(ад рытм + мелодыка)

пабудова моўных выразаў паводле інтанацыйных і рытмічных мадэлей.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

салі́дны, -ая, -ае.

1. Трывалы, надзейны, добра зроблены.

Салідная пабудова.

2. Грунтоўны, важны, глыбокі, сур’ёзны, прадстаўнічы.

Салідная фігура.

Салідная ўстанова.

Салідная адукацыя.

3. Пра ўзрост: не малады, сталы.

Жанчына саліднага ўзросту.

4. Значны па велічыні, памеры, сіле і пад.

Салідныя грошы.

5. Мажны, поўны (пра чалавека).

Саліднай камплекцыі.

|| наз. салі́днасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Вазо́ўня ’пабудова для гаспадарчых прылад’ (Шушк., ДАБМ, 797, Грыг., Інстр. II, Гарэц., Др.-Падб., Шн., 2). Да вазавы́. Параўн. укр. возовня ’вазоўня’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

політэматы́зм

(ад полі- + тэма)

пабудова музычнага твора шляхам аб’яднання некалькіх тэм (параўн. монатэматызм).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

formation

[fɔrˈmeɪʃən]

n.

1) утварэ́ньне, стварэ́ньне, заснава́ньне n.

the formation of a state — стварэ́ньне дзяржа́вы

2) строй -ю m.; будо́ва, пабудо́ва f.

the logical formation of his ideas — лягі́чная пабудо́ва яго́ных ду́мак

3) фарма́цыя f. (геалягі́чная)

4) Milit. пастрае́ньне n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Róhbau

m -(e)s, -ten

1) неадстро́еная пабудо́ва

2) сыра́я [незако́нчаная] рабо́та

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

бельведэ́р, ‑а, м.

Невялікая вежа над будынкам або асобная невялікая пабудова на ўзвышаным месцы, адкуль можна даглядаць за наваколлем. [Алесь і князь] выйшлі з тунеля, і тут вачам адкрыўся партэрны фасад палаца, вялізны, трохпавярховы, з круглым бельведэрам, што быў укрыты золатам. Караткевіч.

[Іт. belvedere — прыгожы від.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)