іо́льдыя
(н.-лац. yoldia)
марскі малюск класа двухстворкавых; жыве на мяккіх ілістых грунтах.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
кліёна
(н.-лац. clione)
марскі крылаты малюск; служыць ежай рыбам, некаторым бяззубым кітам.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Смоўж ‘слімак’ (ТСБМ, Нас., Шымк. Собр., Гарэц., Ласт., Шат., Бяльк., Касп., Сцяшк., Жыв. сл.; віл., в.-дзв., чэрв., баран., Сл. ПЗБ), смуж ‘тс’ (Бяльк., Шатал.), смуг ‘тс’ (Клім., Сл. Брэс.). Параўн. укр. смовж, смовз, смо́вик ‘попаўзень, Sitta europea L.’, стараж.-рус. смолжь ‘слімак’, польск. małż ‘малюск’, каш. smałž ‘слімак’, ст.-польск. smołżowe ‘шкарлупіны’, палаб. mau̯z ‘смоўж’, чэш. mlž ‘малюск’ (з польск. — Махэк₂, 370). Прасл. *(s)ml̥žь з далейшымі няяснымі сувязямі. Сюды ж і балг. формы ме́лчев, ме́лчов, ме́лчо ‘смоўж’, якія БЕР (3, 729) узводзіць да і.-е. *(s)mel‑ ‘слізкі’. Магчыма, звязана з моўзаць ‘кусаць без зубоў, мусоліць, слюнявіць’ (гл.). Гл. Фасмер, 3, 690; SEK, 4, 330; ЕСУМ, 5, 325.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
біты́нія
(н.-лац. bithynia)
прэснаводны малюск сям. гідробій, які ўдзельнічае ў біялагічным ачышчэнні вадаёмаў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
букцы́нум
(лац. buccinum)
малюск класа бруханогіх, які жыве пераважна ў халодных і ўмераных водах.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
неры́тавы
(ад гр. nerites = марскі малюск)
мелкаводны (напр. н-ая зона, н-ыя адклады).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
малакафа́уна
(ад гр. malakion = малюск + фауна)
сукупнасць відаў малюскаў пэўнай мясцовасці, краіны або геалагічнага перыяду.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
малакафілі́я
(ад гр. malakion = малюск + -філія)
прыстасаванасць некаторых раслін да апылення пры дапамозе смаўжоў (малюскаў).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
кальма́р
(фр. calmar)
марскі драпежны галаваногі малюск атрада дэкаподаў мяса многіх відаў з’яўляецца каштоўным харчовым прадуктам.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
АПІСТАРХО́З,
гельмінтозная прыроднаачаговая хвароба жывёл і чалавека; выклікаецца трэматодай апістархам кашэчым з сям. апістархідаў. Пашыраны ў Еўропе і Азіі. Ачагі апістархозу на Беларусі пераважна ў бас. рэк Дняпро, Прыпяць, Нёман, Зах. Буг, Браслаўскіх азёраў. Характарызуецца пашкоджаннем печані, жоўцевага пузыра, падстраўнікавай залозы, алергічнымі рэакцыямі. Заражэнне адбываецца пры спажыванні сырой, недастаткова праваранай і прасоленай рыбы. Развіццё ўзбуджальніка адбываецца з удзелам прамежкавага (малюск бітынія) і дадатковага (рыба) гаспадароў. Лячэнне тэрапеўтычнае.
т. 1, с. 427
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)