ва́рзеа

(парт. vàrzea = луг, раўніна)

ландшафты высокіх рачных поймаў у басейне Амазонкі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

сенако́сны с.-г. Héuernte-; mähbar;

сенако́сны луг Héuschlag m -(e)s, -schläge

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

залужы́ць, ‑лужу, ‑лужыш, ‑лужыць; зак., што.

Спец. Зрабіць лугам, ператварыць што‑н. у луг. Залужыць балота.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лугаві́на, ‑ы, ж.

1. Невялікі луг, палоска лугу сярод чаго‑н. Бялела на лугавінах разасланая льнотраста, побач чарнелі квадраты ўзаранага ржышча. Хадкевіч. На лугавіне ў алешніку пачуліся галасы. С. Александровіч.

2. Разм. Тое, што і луг ​1. Коні пасвіліся на лугавіне ля ракі. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уко́сны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ўкосу, прыгодны для касьбы на сена. Укосная маса. Укосны луг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ług, ~u

м. хім.

1. шчолач;

2. луг

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ко́шаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад касіць.

2. у знач. прым. Скошаны. Кошаны луг. Кошаная трава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сенажа́ць ж.

1. сеноко́сное уго́дье, луг м.;

скарыста́ць пад с. — испо́льзовать под луг;

касі́ць ~ці — коси́ть луга́;

2. (место косьбы) сеноко́с м., поко́с м.;

пайсці́ на с. — пойти́ на сеноко́с (поко́с)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

запярэ́сціцца, ‑ціцца; зак.

Стаць пярэстым ад чаго‑н. Луг запярэсціўся рознакаляровымі касынкамі, стракатым адзеннем дзяўчат, і — паплыла песня. Лупсякоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

альпі́йскі, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да Альпаў.

2. Які размешчаны, знаходзіцца на гарах; высакагорны. Альпійскі луг. Альпійская расліннасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)