Verbum

зяле́ніва, -а, н.

1. зб. Зялёная трава, расліннасць, зеляніна.

Нарваць зяленіва свінням.

2. Зялёны колер чаго-н.

вы́лінялы, -ая, -ае.

1. Які страціў першапачатковы колер.

Вылінялая майка.

2. Які скончыў ліняць (пра жывёл, птушак).

блакі́тнець, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -не́е; незак.

Станавіцца блакітным, набываць блакітны колер.

Неба блакітнее.

цемнатва́ры, -ая, -ае.

1. Які мае смуглявы, цёмны твар.

2. Які мае колер твару, уласцівы негроіднай расе.

пералі́вісты, -ая, -ае.

3 пералівамі (пра гукі, святло).

Пералівістыя пераборы гармоніка.

П. колер.

|| наз. пералі́вістасць, -і, ж.

спапяле́лы, -ая, -ае.

1. Які ператварыўся ў попел.

Спапялелая будыніна.

2. перан. Які набыў колер попелу; шэры.

ла́кмус, -у, м. (спец.).

Фарбавальнае рэчыва, якое змяняе колер насычанай ім паперы пад дзеяннем кіслот на чырвоны, а пад дзеяннем шчолачаў — на сіні колер.

|| прым. ла́кмусавы, -ая, -ае.

○

Лакмусавая папера — папера, пакрытая лакмусам.

◊

Лакмусавая паперка — сродак выяўлення, праверкі адносін паміж кім-н. і інш.

жаўці́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж. (разм.).

Жоўтая плямка, жаўтаватае адценне.

Колер белы з жаўцінкай.

зага́р, -у, м.

Смуглы, цёмны колер, які набывае скура пад уздзеяннем ультрафіялетавых праменяў сонца або штучных крыніц святла.

зеляні́ць, зеляню́, зяле́ніш, зяле́ніць; незак., што.

Рабіць зялёным, фарбаваць у зялёны колер.

|| зак. пазеляні́ць, -зеляню́, -зяле́ніш, -зяле́ніць; -зяле́нены.