а́спід​1

(гр. aspis, -idos)

1) від ядавітай трапічнай змяі;

2) перан. злы, вераломны чалавек.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Нячы́сцік ’чорт, злы дух’ (Гарэц., Мядзв., БелСЭ), ’стрыманае найменне чорта; зневажальная назва нехрысціян’ (Нік., Оч.), нечысцік ’д’ябал’ (ТС). Ад табуізаванай назвы нячы́сты ’нячысты дух, чорт’ < ’злы, разбэшчаны; несумленны’ (Нас.), параўн. не́чысць ’нечысць, погань, навала’ (ТС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

genius [ˈdʒi:niəs] n.

1. генія́льнасць, та́лент;

a man of genius генія́льны чалаве́к

2. ге́ній;

an evil genius злы ге́ній

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Геб ’злы дух’ (Бяльк.: «Геб ты! Аткуль узяўся?»). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

марко́тны, ‑ая, ‑ае.

Сумны, тужлівы; журботны. Злы на ўсіх і на самога сябе .., Васіль увесь тыдзень працягаўся .. нудны і маркотны. Гартны. Ужо нават чуваць быў за ўсплёскамі вёслаў маркотны шум падсочаных .. соснаў. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Кліку́ш ’злы дух, які кліча ў лесе’ (Нас.). Гл. клікаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

злю́ка, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ злюцы, Т злюкай, ж.

Разм. Дужа сярдзіты, злы чалавек. — Ух, злюка! — зацмокаў языком Ахметка, калі Гошка расказаў яму, як сустрэла іх жонка электрыка. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

diabolic

[,daɪəˈbɑ:lɪk]

adj.

1) д’я́бальскі, сатані́чны

2) чарто́ўскі, злы як чорт

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

fiendish

[ˈfi:ndɪʃ]

adj.

чарто́ўскі; д’я́бальскі, сатані́нскі, ве́льмі лю́ты або́ злы; ліхадзе́йны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

fractious

[ˈfrækʃəs]

adj.

1) злы; раздражнёны, раззлава́ны

2) непаслухмя́ны, упа́рты, нараві́сты

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)