ві́цэ-прэзідэ́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Службовае званне намесніка прэзідэнта. // Асоба, якая мае такое званне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падпра́паршчык, ‑а, м.

У царскай арміі — вышэйшае унтэр-афіцэрскае званне. // Асоба, якая мела гэтае званне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шэры́ф², -а, мн. -ы, -аў, м.

У мусульман: ганаровае званне асобы, якая нібыта вядзе сваё паходжанне ад Магамета.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ма́ршал, ‑а, м.

1. Воінскае званне, якое асабіста прысвойваецца Прэзідыумам Вярхоўнага Савета СССР выдатным асобам вышэйшага каманднага саставу. Маршал Савецкага Саюза. // Асоба, якая мае такое званне.

2. Вышэйшы ваенны чын або воінскае званне ў арміях некаторых дзяржаў. // Асоба, якая мае такі чын, такое званне.

[Фр. maréchal.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ка́нцлер, ‑а, м.

Званне, якое прысвойваецца вышэйшай службовай асобе ў некаторых дзяржавах. // Асоба, якая носіць гэта званне.

[Ням. Kanzler.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

honorary [ˈɒnərəri] adj.

1. ганаро́вы (пра ступень, званне)

2. пачэ́сны, шано́ўны, паважа́ны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

во́інскі во́инский;

~кая паві́ннасць — во́инская пови́нность;

~кае зва́нне — во́инское зва́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сяржа́нцкі сержа́нтский;

~кае зва́нне — сержа́нтское зва́ние;

с. саста́ў — сержа́нтский соста́в

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гросма́йстар, ‑тра, м.

1. Вышэйшае шахматна-спартыўнае званне. // Асоба, якая мае гэта званне.

2. Галава сярэдневяковага рыцарскага манашскага ордэна.

[Ням. Grossmeister.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

архімандры́т, ‑а, М ‑рыце, м.

Вышэйшае духоўнае званне для манахаў, тытул ігумена, а таксама асоба, якая носіць гэта званне.

[Грэч. archi — галоўны і mandra — манастыр.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)