кабала́ ж.

1. гіст. Hörigkeit f -, Léib¦eigenschaft f -; Sklaveréi [-və-] f - (рабства);

2. перан. (залежнасць) Joch n -(e)s, Knéchtschaft f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

каменда́цыя

(лац. commendatio = даручэнне)

характэрны для перыяду ранняга сярэдневякоўя акт пераходу васала ў залежнасць ад сеньёра.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

подчинённость

1. падпара́дкаванасць, -ці ж.; паднача́ленасць, -ці ж.; (зависимость) падле́гласць, -ці ж.;

2. грам. зале́жнасць, -ці ж., падпара́дкаванасць, -ці ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

функциона́льный в разн. знач. функцыяна́льны;

функциона́льная зави́симость мат. функцыяна́льная зале́жнасць;

функциона́льное расстро́йство мед. функцыяна́льнае расстро́йства;

функциона́льная систе́ма эк. функцыяна́льная сістэ́ма.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

за́куп ​1, ‑у, м.

Закупка чаго‑н. у вялікай колькасці. Дзяржаўны закуп сельскагаспадарчых прадуктаў.

за́куп ​2, ‑а, м.

У Кіеўскай Русі і ў Вялікім княстве Літоўскім — селянін, які атрымаў пазыку ў землеўладальніка і трапіў да яго ў залежнасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

функцыяна́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да функцыі. Функцыянальная залежнасць. Функцыянальны аналіз.

2. Які належыць да функцый чаго‑н., тлумачыцца функцыяніраваннем чаго‑н., залежыць ад дзейнасці, а не ад структуры чаго‑н. Функцыянальны надзел працы. Функцыянальнае расстройства сардэчнай дзейнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

магнетахі́мія

(ад гр. magnetes = магнетычны + хімія)

раздзел фізічнай хіміі, які вывучае залежнасць магнітаых уласцівасцей рэчываў ад іх хімічнай будовы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

падпара́дкаваць, -кую, -куеш, -куе; -куй; -каваны; зак.

1. каго-што. Зрабіць залежным, паставіць у залежнасць ад каго-, чаго-н., прымусіць дзейнічаць адпаведна чаму-н.

П. каго-н. свайму ўплыву.

П. жыццё адзінай мэце.

2. каго-што. Паставіць пад непасрэднае кіраўніцтва, перадаць у чыё-н. непасрэднае распараджэнне, падначаліць.

П. інстытут Акадэміі навук.

3. што. У граматыцы: звязаць паводле спосабу падпарадкавання.

|| незак. падпарадко́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. падпара́дкаванне, -я, н.

Знаходзіцца ў чыім-н. падпарадкаванні.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

каба́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да кабалы (у 1, 2 знач.). Кабальная залежнасць. Кабальная павіннасць.

2. Які знаходзіцца ў кабале (у 2, 3 знач.); заняволены. Кабальныя халопы.

3. перан. Звязаны з цяжкімі ўмовамі, нявыгадны для аднаго з бакоў. Кабальны дагавор. Кабальныя ўмовы арэнды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кабала́

(тур. kabala, ад ар. kabal = дагавор аб куплі-продажы)

1) даўгавое абавязацельства ў Вялікім княстве Літоўскім (XIV—XVII стст.);

2) перан. поўная, крайне цяжкая эканамічная залежнасць.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)