tear1 [tɪə] n. сляза́;
in tears запла́каны;
burst into tears распла́кацца;
move smb. to tears даво́дзіць каго́-н. да слёз
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
tee off [ˌti:ˈɒf] phr. v.
1. рабі́ць пе́ршы ўдар (у гольфе); рабі́ць пе́ршы крок
2. AmE, infml раз’ю́шваць, даво́дзіць да зло́сці
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
derange
[dɪˈreɪndʒ]
v.t.
1) разла́джваць, раскі́дваць (пля́ны), паруша́ць пара́дак
2) даво́дзіць да вар’я́цтва
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
бэ́сціць
(польск. bestwić, ад лац. bestia = звер)
1) брудзіць, псаваць, даводзіць да непрыгоднасці (напр. б. вопратку);
2) лаяць, зневажаць, ганьбіць.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
шара́ханне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. шарахаць — шарахнуць і шарахацца — шарахнуцца. [Лундзін:] — А я так скажу: ва ўсякай справе трэба разумны гаспадарскі разлік — ці то ў травасеянні, ці ў чым іншым. Шараханне з адной крайнасці ў другую да дабра не даводзіць. Палтаран.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
астаты́зм
(ад гр. astatos = няўстойлівы)
уласцівасць сістэмы аўтаматычнага кіравання даводзіць памылку рэгулявання да нуля пры пастаянным знешнім уздзеянні на дадзеную сістэму.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Ты́жыць 1 экспр. ‘прымушаць рабіць’ (шальч., Сл. ПЗБ). Магчыма, балтызм, параўн. літ. tū́žti ‘лютаваць, даводзіць да шаленства’, як і аманімічнае ты́жыць ‘хлусіць, гаварыць абы-што’ (там жа), параўн. літ. taũzyti ‘балбатаць, несці лухту’, што няпэўна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прыраўня́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак., каго-што да каго-чаго.
Разм. Тое, што і прыраўнаваць 1. — Дык жа адзін воз не прыраўняеш да другога, — спакойна, разважліва даводзіць другі. Палтаран. Была б ты добраю, прырода, Каб прыраўняла да сябе. Каб не давала рана гінуць. Броўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Муры́жыць ’церці’, ’няўмела вастрыць’, ’сварыцца, грызці’ (Юрч.), ’цягаць туды-сюды’ (Бяльк.). Рус. пенз., ленінгр. муры́жить ’нудна лаяць’, муры́сать ’мучыць, тузаючы, торгаючы’, варон. мура́жить ’лаяць’, кастр. мурзова́ть ’даводзіць каго-небудзь гульнёй да стомы’, перм. мурлы́жить ’здзекавацца’. Няясна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вар’ява́ць
(польск. wariować, ад лац. variare = змяняць, рабіць разнастайным)
1) быць крайне ўзбуджаным, раззлаваным; шалець;
2) раздражняць каго-н., даводзіць да шаленства.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)