аглушэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. аглушаць — аглушыць (у 1 знач.).

2. Спец. Страта звонкім гукам звонкасці і пераход яго ў адпаведны глухі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ф,

1. Дваццаць трэцяя літара беларускага алфавіта, якая мае назву «эф» і ўжываецца пераважна ў словах іншамоўнага паходжання.

2. Глухі, губна-зубны, шчылінны зычны гук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

voiceless [ˈvɔɪsləs] adj.

1. ling. глухі́;

voiceless consonants глухі́я зы́чныя

2. безгало́сы, нямы́;

the voiceless minority бяспра́ўная ме́ншасць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

backwoods [ˈbækwʊdz] n. pl. глуш, глухама́нь; глухі́ куто́к;

the backwoods of the country’s past недасле́даваная ча́стка міну́лага краі́ны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

voiceless

[ˈvɔɪsləs]

adj.

1) безгало́сы; нямы́; ці́хі

2) Phon. глухі́ (пра зы́чны)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

хвілі́нны, ‑ая, ‑ае.

Кароткачасовы, які хутка праходзіць. Глухі стогн прарэзаў хвілінную цішыню. Лынькоў. Але .. [Максім] ужо ўзяў сябе ў рукі, і вытрымка.. узяла верх над хвіліннай слабасцю. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чмя́кнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.

1. Аднакр. да чмякаць.

2. Ударыць чым‑н., кінуць, утварыўшы глухі гук. Аксана, падышоўшы бліжэй, чмякнула вобземлю два даволі ладныя клункі. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шу́рхаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм. Утвараць глухі, лёгкі гук; шапацець. Стружкі прыемна шурхаюць і прыемна пахнуць. Бядуля. Ціха шурхалі, вызвоньвалі сіты, сартуючы буйнае калянае збожжа. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

handicapped [ˈhændikæpt] adj. які́ мае фізі́чныя недахо́пы; скале́чаны, сляпы́, глухі́; разумо́ва адста́лы;

the handicapped лю́дзі, які́я ма́юць фізі́чныя недахо́пы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

чвя́каць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

1. Утвараць гукі, характэрныя для хадзьбы па гразі.

2. Ісці па чым-н. мокрым, гразкім, утвараючы характэрныя гукі.

3. Тое, што і чаўкаць (у 1 знач.).

4. Па́даць, утвараючы глухі, мяккі гук.

|| аднакр. чвя́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні (да 1, 3 і 4 знач.).

|| наз. чвя́канне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)