дво́ечнік, ‑а, м.
Разм. Вучань, які пастаянна атрымлівае двойкі. У класе няма двоечнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
піфагарэ́ец, ‑рэйца, м.
Гіст. Вучань і паслядоўнік заснавальніка старажытнагрэчаскай рэлігійна-філасофскай школы Піфагора.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
inattentive
[,ɪnəˈtentɪv]
adj.
няўва́жлівы (ву́чань), нядба́лы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
аднакла́снік, -а, мн. -і, -аў, м., чый або з кім.
Вучань таго ж класа, у якім хто-н. вучыцца або вучыўся.
Сустрэча аднакласнікаў.
|| ж. аднакла́сніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
пераро́слы, -ая, -ае.
1. Які вырас вышэй за іншых, вышэй за якую-н. норму.
2. Старэйшы па гадах, чым устаноўлены для чаго-н. узрост.
П. вучань.
|| наз. пераро́сласць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
Вучані́к ’вучань’ (Бяльк.), ст.-бел. ученикъ ’тс’; параўн. укр. (кніжнае) учени́к ’вучань, паслядоўнік’, рус. учени́к ’вучань’, серб.-харв. у̏ченӣк ’вучань, навучэнец’, славен. učenik ’настаўнік’, макед. ученик ’вучань, навучэнец’, балг. учени́к ’тс’. Да *uč‑ьn‑ikъ, утворанага ад прыметнікавай асновы uč‑ьn‑, гл. вучаны; адносна ст.-бел. і ст.-укр. форм выказваецца меркаванне аб іх запазычанасці кніжным шляхам праз царкоўнаславянскую мову са ст.-слав. оученикъ, параўн. Суф. словообр.; 85, ва ўсякім разе гэта павінна быць вельмі ранняе запазычанне, паколькі слова з’яўляецца звычайным у ст.-бел. і вядома было ст.-рус.; параўн. Гіст. лекс., 224. Можна меркаваць, што яго ўжыванне падтрымлівалася ў мове ў сферах, звязаных з кніжнаславянскай традыцыяй (царква, бурсакі, жабракі з т. зв. духоўнымі песнямі), дзе яно мела значэнне перш за ўсё ’паслядоўнік (пэўнага вучэння)’, значэнне ’вучань у школе, школьнік’ больш позняе. Можна дапусціць таксама паўторнае запазычанне слова ў апошнім значэнні з рускай мовы ў навейшы час.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пераро́слы, ‑ая, ‑ае.
Які па свайму ўзросту старэй, чым патрэбна для чаго‑н. Перарослы вучань.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кадэ́т¹, -а, М -дэ́це, мн. -ы, -аў, м.
1. У дарэвалюцыйнай Расіі: выхаванец кадэцкага корпуса (сярэдняй ваенна-навучальнай установы; гіст.).
2. Выхаванец, вучань сярэдняй вайсковай навучальнай установы.
|| прым. кадэ́цкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
boarder [ˈbɔ:də] n.
1. ву́чань, які́ жыве ў інтэрна́це пры шко́ле
2. кватара́нт; кватара́нтка
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
насто́йлівы, -ая, -ае.
1. Рашучы ў дасягненні чаго-н.
Н. вучань.
2. Які выражае рашучасць або ажыццяўляецца з рашучасцю, упартасцю.
Н. стук.
Настойлівыя пошукі.
Настойліва (прысл.) стаяць на сваім.
|| наз. насто́йлівасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)