развары́ць, ‑вару, ‑варыш, ‑варыць; зак., каго-што.

Варачы, давесці да празмернай мяккасці. Разварыць мяса. // безас. перан. Разм. Прывесці ў расслаблены стан; размарыць. — Разварыла... З марозу прыйшоўшы, яшчэ быў як чалавек. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вары́цца несов., возвр., страд. вари́ться, гото́виться, пригота́вливаться, приготовля́ться; см. вары́ць;

◊ в. ў сваі́м саку́ — вари́ться в со́бственном соку́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

слі́ва ж., в разн. знач. сли́ва;

галі́нка ~вы — ве́точка сли́вы;

вары́ць ~вы — вари́ть сли́вы;

з’е́сці ~ву — съесть сли́ву

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Варо́нік ’піражок з ягадамі’ (Федар., 7). Ад варо́ны < вары́ць. Слав. *varenъ, *varenikъ. Параўн. рус. варе́ник, укр. варе́ник.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

карча́жына, ‑ы, ж.

Разм. Тое, што і карчага ​1. Больш нічога мы не злавілі і ўзяліся наладжваць начлег. Расклалі касцёр з сухіх карчажын і галля, абскрэблі шчупака ды пачалі варыць юшку. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

sypko

сопка, рассыпчата;

gotować na sypko — варыць рассыпчатую кашу

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

адвары́ць, ‑вару, ‑варыш, ‑варыць; зак., што.

1. Зварыць; зрабіць адвар. [Бабка Аксіння:] — А ў мяне зеллейка такое ёсць, вось адвару і прынясу. Чарнышэвіч.

2. Спец. Награваючы ў месцы зваркі, аддзяліць ад чаго‑н. Адварыць рэйку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абвары́ць, ‑вару, ‑варыш, ‑варыць; зак., каго-што.

Крыху паверыўшы, зверху зварыць, а ўсярэдзіне пакінуць сырым. Абварыць мяса. // Абліць варам (кіпнем). Абварыць венік. □ Пякло нясцерпна. Млела ўсё навокал, Нібы зямлю хто варам абварыў. Гілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

autoclave

[ˈɔtoʊkleɪv]

1.

n.

аўтакля́ў -ва m.

2.

v.

стэрылізава́ць або́ вары́ць у аўтакля́ве

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

варэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. варыць (у 1 знач.).

2. Ягады, фрукты, звараныя з цукрам, мёдам. Яблычнае варэнне. □ Мама тым часам зварыла варэнне і прынесла ў наш пакой, каб яно астыла. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)