кулачко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кулачка ​1 (у 2 знач.). Кулачковы вал.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

контрвалюцы́йны

(ад контр - + лац. vallum = вал);

к-ая лінія — земляны вал і роў вакол крэпасці, якія рабілі войскі, што яе асаджвалі, каб акружаныя не маглі вырвацца.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

карэ́нны в разн. знач. коренно́й;

к. жыха́р — коренно́й жи́тель;

~нныя зме́ны — коренны́е измене́ния;

к. вал — коренно́й вал;

○ к. зуб — коренно́й зуб;

◊ ~ным чы́нам — коренны́м о́бразом

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзевя́ты, ‑ая, ‑ае.

Ліч. парадк. да дзевяць. Дзевяты нумар. Дзевяты клас. Дзевятага мая. / у знач. наз. дзевя́ты, ‑ага, м.; дзевя́тая, ‑ай, ж.; дзевя́тае, ‑ага, н. [Ліда] глянула на маленькі, як гузічак, ручны гадзіннік: стрэлка перабіралася на дзевятую. Кулакоўскі.

•••

Дзевяты вал гл. вал.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грабе́ньчаты, ‑ая, ‑ае.

Які мае выгляд грэбеня (у 1 знач.), мае грэбнепадобныя часткі. Грабеньчаты вал.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рата́тарны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да рататара, прызначаны для рататара. Рататарны вал. Рататарная папера.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шпі́ндэль, ‑я, м.

1. Вал металарэзнага станка з вярчальным рухам. Токар замацаваў у шпіндэлі доўгі вал, уключыў рухавік, і з-пад разца пачала завівацца сіняватая стружка. Чаркасаў.

2. Верацяно ў прадзільнай машыне.

3. Вось якога‑н. механізма, прыстасавання (катушкі, суднавага шпіля і пад.).

[Ням. Spindel.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паўво́сь, ‑і, ж.

Спец. Вал, які перадае вярчэнне вядучым колам аўтамабіля або трактара. Задняя паўвось аўтамабіля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

bulwark [ˈbʊlwək] n.

1. fml апі́рышча; абаро́на;

a bulwark of peace апло́т мі́ру

2. вал, бастыён

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

запява́ла, -ы, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -е, Т -ай (-аю), ж., мн. -ы, -ва́л.

1. Саліст, які выконвае запеў у харавых песнях.

Галасісты з.

2. перан. Пачынальнік, зачыншчык чаго-н. (разм.).

З. калектыву.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)