напужа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.

Выклікаць у каго‑н. страх, спужаць. Напужаць дзіця. □ Пан Крулеўскі меркаваў, што баявы ланцуг, прайшоўшы пушчу, зрушыць і напужае партызан. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

destroyer

[dɪˈstrɔɪər]

n.

1) зьнішча́льнік -а m.

2) мінано́сец, эсьмі́нец -ца m., баявы́ самалёт

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Kámpfbanner

n -s, - баявы́ сцяг, сцяг барацьбы́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Kámpfgenosse

m -n, -n папле́чнік, баявы́ тава́рыш

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Lafétte

f -, -n вайск. лафе́т, баявы́ стано́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Wáffenerfolg

m -(e)s, -e баявы́ по́спех

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Schláchtruf

m -(e)s, -e баявы́ кліч

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

stréitbar

a

1) спрэ́чны

2) баявы́, ваяўні́чы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

перахо́пнік м., перахва́тчык м. вайск. ав. (баявы самалёт) Ábfangjäger m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ваяўні́чы, ‑ая, ‑ае.

1. Схільны да вайны. Ваяўнічыя плямёны. // Разм. Задзірысты. Ваяўнічы настрой.

2. Мужны, адважны, баявы. Ваяўнічы выгляд. Ваяўнічы вокліч.

3. Актыўны і непрымірымы ў барацьбе. Ваяўнічы атэіст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)