Вы́крутка ’выйсце’ (БРС, КТС). Рус. бранск. вы́крутка, укр. ви́крутка ’хітрасць’. Памяншальнае да выкрут (гл.) або непасрэднае вытворнае ад выкруціцца пры дапамозе суф. ‑ка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Візуальны ’які праводзіцца простым або ўзброеным вокам’ (БРС). Запазычана з рус. визуальный ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 76) < лац. visualis ’бачны’ (Шанскі, 1, В, 96).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ґаляшо́вачкі (з выбухным ґ) ’туфлі парусінавыя або брызентавыя’ (Жд. 1) утварэнне ад галёш (гл.). Назва дадзена, відаць, па знешняму падабенству галяшовачак з галёшамі.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Правака́цыя ’наўмыснае падбухторванне’, ’штучнае выкліканне праяў хваробы’ (ТСБМ). Праз рус. провока́ция з польск. prowokacja або ням. Provokation ’тс’. Апошнія — з лац. prōvocātiō ’правакацыя’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Прако́с ’адлегласць паміж радамі скошанай травы (або збожжа)’ (ТСБМ), проко́с ’тс’ (ТС), ’радок скошанай травы’ (Шат., Сл. ПЗБ). Бяссуфіксны дэрыват ад пракасіць < касіць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Рыдыкю́ль ’ручная жаночая сумачка’ (ТСБМ). У беларускую трапіла праз польскую або рускую з фр. ridicule, ням. Ridikül, у якія прыйшло з лац. reticulum.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Табо́р ’адроджанае стойла для жывёлы ў лесе або на полі’ (Сцяшк.), та́бар ’загарадка для жывёлы’ (Сцяшк. Сл.). Метанімічны перанос з та́бар 1, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
То́гнуць ’правальвацца’ (калінк., Сл. ПЗБ). Няясна; магчыма, гукапераймальнага паходжання або ад тануць (гл.), параўн. можно по серэну іці, ён не тогне (там жа).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
senior
[ˈsi:njər]
1.
adj.
1) старэ́йшы
John Parker senior — Джон Паркер-старэ́йшы
2) старэ́йшы паво́дле стано́вішча або́ вы́слугі гадо́ў
the senior class — старэ́йшая кля́са
2.
n.
1) старэ́йшая асо́ба
2) ста́ршы ра́нгам або́ вы́слугай гадо́ў
3) выпускні́к -а́ m., выпускні́ца f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
медальён
(фр. médaillion)
1) ювелірнае ўпрыгожанне ў форме авальнага або круглага футарала з ланцужком, каб насіць на шыі; служыць для захавання партрэта або якога-н. талісмана;
2) выяўленчая або арнаментальная кампазіцыя ў авальным або круглым абрамленні, што служыць для аздаблення будынкаў, мэблі і інш.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)