рэлева́нтны

(англ. relevant, ад с.-лац. relevans, -ntis)

здольны служыць для адрознення моўных адзінак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

статуэ́тка

(фр. statuette, ад лац. statua = статуя)

невялікая скульптурная фігурка, якая звычайна служыць упрыгожаннем.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фіска́льны

(лац. fiscalis = казённы)

які мае адносіны да фіску, які служыць справе фіску, казны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фі́шка

(фр. fiche)

кружок або кубік, які служыць для падліку ачкоў у розных гульнях.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

штэ́кер

(ням. Stecker)

металічны кантактны стрыжань, які служыць аднаполюснай вілкай штэпсельнага (гл. штэпсель) злучэння.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

уво́дны, ‑ая, ‑ае.

1. Які служыць увядзеннем у што‑н.; уступны. Уводная частка ўрока. Уводная экспазіцыя выстаўкі.

2. Змешчаны ўнутры чаго‑н.; устаўны. Уводныя эпізоды ў рамане. Уводныя ролі ў п’есе.

3. Які служыць для ўводу (у 2 знач.). Уводная адтуліна.

•••

Уводны ліст — акт, які складаецца судовымі органамі пры ўводзе каго‑н. у карыстанне ўладаннем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

напа́льны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць для напальвання. Напальная печ. □ Паклаўшы паяльнік на печ, .. [Захарэвіч] далучаў да прыёмніка правады анодных і напальных батарэй. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

по́ршань, ‑шня, м.

Дэталь рухавіка, помпы, кампрэсара і пад., якая рухаецца ўнутры цыліндра і служыць для нагнятання або выпампоўвання вадкасці, газу, пары.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перламу́тр, ‑у, м.

Каштоўнае цвёрдае рэчыва з пералівістай афарбоўкай, якім пакрыты ўнутры некаторыя ракавіны і якое служыць для ўпрыгожанняў і дробных вырабаў.

[Ням. Perlmutter ад Perle — жамчужына і Mutter — маці.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бушпры́т, ‑а, М ‑рыце, м.

Гарызантальны або нахільны брус, які выступае ўперад з носа судна і служыць для вынясення ўперад насавых парусоў.

[Гал. boeg — пярэдняя частка карабля і spriet — шост.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)