звазі́ць

1. (куды-н) (hín)bríngen* vt, (hín)fáhren* vt;

2. (прывезці у адно месца) zusámmenbringen* vt;

3. (перавазіць, увазіць) wégfahren* vt, wégschaffen vt; hínschaffen vt (у пэўнае месца)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

beside the point

не на тэ́му, не да ме́сца, недарэ́чна

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

breathing space

ме́сца, час, каб во́льна ўздыхну́ць; наго́да адпачы́ць, перадыхну́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

stronghold

[ˈstrɔŋhoʊld]

n.

1) цьвярды́ня, цытадэ́ль, крэ́пасьць f.

2) бясьпе́чнае ме́сца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

сучляне́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. сучляняць — сучленіць.

2. Від, спосаб змацавання асобных частак, дэталей, секцый чаго‑н., а таксама месца такога змацавання. Шарнірнае сучляненне.

3. Спец. Від рухомага і паўрухомага злучэння касцей і храсткоў, а таксама месца такога злучэння. Сучляненні запясця.

4. Месца злучэння асобных частак травяністай расліны (частак сцябла, сцябла і лістоў і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

куды́-не́будзь, прысл.

У нейкае месца, у нейкім напрамку; усё роўна куды. Не! Трэба куды-небудзь пайсці, проста зняцца з месца і ісці. Колас. [Алесю] ўжо расхацелася паліць касцёр ці ехаць куды-небудзь далей. Шыцік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шлы́ндаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм. Бадзяцца, швэндацца ўзад і ўперад, з месца на месца без мэты, без пэўнага занятку. Хочацца бесперастанку хадзіць, шлындаць, цягацца без аніякае мэты, напрамку — так, куды вочы глядзяць. Зарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аўтса́йдэр, ‑а, м.

Каманда ці спартсмен, якія займаюць апошняе месца ў спаборніцтва.

[Англ. outsider.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нагры́жнік, ‑а, м.

Павязка, якая сцягвае і падтрымлівае месца, дзе знаходзіцца грыжа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падга́р, ‑у, м.

Падгарэлае месца, падгарэлая частка чаго‑н. Пірог з падгарам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)