założyć
зак.
1. закласці; пакласці; раскласці; ускласці;
założyć fundament — закласці падмурак;
2. павесіць; начапіць; надзець;
założyć firanki — павесіць фіранкі;
założyć kapelusz — надзець капялюш;
założyć opatrunek — забінтаваць;
3. заснаваць; стварыць;
założyć miasto — заснаваць горад;
4. зрабіць здагадку, выказаць меркаванне;
założyć z góry — загадзя падумаць;
założyć rodzinę — ажаніцца; заснаваць род
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
уступле́нне н Éintritt m -(e)s, -e, Ántritt m; Béitritt m (у арганізацыю); Éinzug m -(e)s, Éinmarsch m -(e)s (у горад);
уступле́нне ў па́ртыю Éintritt in éine Partéiусту́пн|ы Éintritts-, Ántritts-; éinleitend (уводны);
уступле́ннеы экза́мен [іспы́т] Áufnahmeprüfung f -, -en;
уступле́ннеы ўзно́с Éintrittsbeitrag m -(e)s, -träge;
уступле́ннеае сло́ва Vórrede f -, -n, Éinleitung f -, -en, Eröffnungsansprache f -, -n, Eröffnungsworte pl
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
заклада́ць, закла́дваць
1. (палажыць куды-н) légen vt; stécken vt (засунуць); verlégen vt (згубіць);
2. (залажыць) áusfüllen vt (дзіркі); verstópfen vt (заканапаціць);
3. (аддаць у заклад) versétzen vt, verpfänden vt;
4. (будынак і пад.) gründen, den Grúndstein legén (zu D);
заклада́ць по́мнік den Grúndstein zu éinem Dénkmal légen;
заклада́ць го́рад éine Stadt gründen [ánlegen];
5. (старонку, кнігу) dazwíschenlegen vt;
заклада́ць старо́нку ein Búchzeichen éinlegen [hinéinlegen]
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
заня́ць
1. (тэрыторыю, месца, пасаду) éinnehmen* vt, besétzen vt, belégen vt;
заня́ць горад вайск éine Stadt besétzen [éinnehmen*];
заня́ць пако́й (у гасцініцы) ein Zímmer belégen;
заня́ць ме́сца Platz néhmen*;
заня́ць пе́ршае ме́сца (у спаборніцтве) den érsten Platz [Rang] belégen;
заня́ць паса́ду éine Stélle éinnehmen*; ein Amt bekléiden; éine Díenststellung ínnehaben*;
2. (запоўніць прамежак часу) in Ánspruch néhmen*;
3. (зацікавіць) interessíeren vt; beschäftigen vt; unterhálten* vt
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
стары́
1. alt;
стары́я рэчы álte Sáchen; álter Kram, Plúnder m -s;
стары́ го́рад (частка горада) Áltstadt f -;
па старо́й па́мяці aus álter Fréundschaft;
стара́я пе́сня das álte Lied, die álte Léier;
стары́я і малы́я Alt und Jung, Groß und Klein;
2. у знач наз м разм Álte (sub) m -n, -n; Álterchen n -s, -, álter Knábe, áltes Haus (жарт)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
пасля́, прысл. і прыназ.
1. прысл. Потым, пазней некаторага тэрміну. Спачатку гром грымеў у далях і хмарай хмарыўся заход, пасля вятры затанцавалі — то навальніца йшла ў паход. Машара. Ліпкая дрымота агарнула яго [Ракуцьку], а пасля ён і прыснуў трохі. Чорны.
2. прыназ. з Р. Спалучэнне з прыназоўнікам «пасля» выражае часавыя адносіны; ужываецца пры назвах адрэзкаў часу, падзей, з’яў, услед за якімі, пазней якіх што‑н. адбываецца. Мароз быў добры, пара была пасля новага года. Чорны. Дзве дачкі адразу ж пасля вызвалення паехалі ў горад канчаць вучобу. Шамякін. Яны вячэралі ўдзвёх, і пасля гэтага зрабілася яшчэ цяплей па сэрцы. Брыль. // Пазней, па ад’ездзе, адыходзе або сканчэнні тэрміну існавання чаго‑н. А пасля дзірваноў, Неўзабаве, па часе — Голад выслаў на вёскі Заклапочаны бог. Броўка. Уладысь пасля бальніцы ачуняў скора. Скрыган.
•••
Пасля таго, калі (у знач. падпарадкавальнага злучніка); пасля таго, як (у знач. падпарадкавальнага злучніка) гл. той.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
цыві́льны, ‑ая, ‑ае.
1. Не ваенны, не вайсковы; грамадзянскі. Вайсковы люд і люд цывільны Вакзалы поўнілі сабой. Колас. У канцы чэрвеня і пачатку ліпеня тысяча дзевяцьсот сорак першага па ёй [дарозе] ішлі людзі — вайскоўцы і цывільныя, ехалі падводы і машыны. Янкоўскі. // у знач. наз. цыві́льны, ‑ага, м. Неваенны чалавек. З дома камендатуры выйшла некалькі афіцэраў, і сярод іх — нейкі цывільны. Хомчанка.
2. Які мае адносіны да невайсковых людзей, належыць, уласцівы ім. Цывільныя ўлады. Цывільны суд. □ На машыне сядзеў Хурс у цывільнай адзежы, як і заўсёды, і два-тры польскія вайскоўцы. Чорны. Хоць даўно развітаўся са службай марской і ў цывільным хаджу гарнітуры, — горад мой! — уяўляю цябе я парой караблём, што адольвае буры. А. Вольскі. // у знач. наз. цыві́льнае, ‑ага, н. Неваеннае, невайсковае адзенне. Ледзь толькі я дабраўся да краю лесу, як адразу ж натрапіў на ўзброеных людзей у цывільным. Сачанка.
[Ад лац. civilis — грамадзянскі.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шу́хнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
Разм.
1. Адразу, адным прыёмам зрабіць што‑н. Каб не давялося потым наракаць на сябе, яна [Юля] тут жа шухнула ў печ з вядра — вуголлі зашыпелі. Гроднеў. // Нечакана, раптоўна паваліцца. Стаяць нязручна, умошчваюся прысесці і чуць не шухнуў вобземлю. С. Александровіч.
2. Хутка абваліцца, асыпацца, спаўзці, з’ехаць куды‑н. Зямля шухнула ў дзірку і ледзь не засыпала мяне. Сачанка. Раптам зверху на яго [Петрыка] шухнула салаш. Гілевіч.
3. Надысці, настаць, прыйсці (пра якую‑н. з’яву, надзею). Пасля свята раптоўна шухнула адліга. Савіцкі.
4. Выехаць, выбыць адкуль‑н. [Галасок:] — Ды яно так і будзе, як Вербец кажа: з сваёю брыгадаю яны заробяць. Горад будуецца. І я прашу вас, таварыш старшыня, прыміце меры, бо ўслед за імі і ўся мая брыгада шухне. Савіцкі.
5. Рэзка, нечакана, з сілай падзьмуць, павеяць. Шухне [вецер], Аж самлееш, на нагах ты, Водар мяты і сасновых смол. Калачынскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
slow
[sloʊ]
1.
adj.
1) мару́дны, паво́льны
a slow journey — мару́днае падаро́жжа
2) які́ по́зьніцца
a slow clock — гадзі́ньнік, які́ по́зьніцца
3) тупы́, адста́лы
a slow pupil — адста́лы ву́чань
4) ну́дны
a slow party — ну́дная вечары́на
5) вя́лы, мля́вы
Business is slow — Га́ндаль ідзе́ вя́ла
2.
v.t.
запаво́льваць; зьмянша́ць ху́ткасьць
to slow down a car — запаво́ліць машы́ну
3.
v.i.
павальне́й ісьці́, е́хаць, запаво́льваць
Slow up when you drive through a town — Запаво́ль ху́ткасьць, е́дучы праз го́рад
4.
adv.
паво́льна
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
абысці́ сов.
1. в разн. знач. обойти́; (в разговоре, изложении — ещё) избе́гнуть;
а. во́зера — обойти́ о́зеро;
хвілі́нная стрэ́лка абышла́ цыфербла́т — мину́тная стре́лка обошла́ цифербла́т;
ве́стка абышла́ ўвесь го́рад — весть обошла́ весь го́род;
а. праці́ўніка з ты́лу — обойти́ проти́вника с ты́ла;
не́льга а. гэ́тага пыта́ння — нельзя́ обойти́ э́тот вопро́с;
гэ́тых падрабя́знасцей не абы́дзеш — э́тих подро́бностей не избежи́шь;
2. (обнося, пропустить) обнести́;
◊ за вярсту́ а. — обойти́ стороно́й;
а. маўча́ннем — обойти́ молча́нием
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)