Verbum

леге́нда², -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, леге́нд і -аў, ж. (спец.).

1. Сукупнасць умоўных знакаў і тлумачэнняў да карты, схемы, плана і пад.

2. Надпіс на манеце.

легенда́рны, -ая, -ае.

1. Які з’яўляецца легендай¹, мае адносіны да легенды; вядомы толькі па легендах; казачны.

Легендарная аповесць.

2. перан. Незвычайны, небывалы, авеяны славай (высок.).

Л. герой.

3. перан. Выдуманы, непраўдападобны.

Легендарныя чуткі.

|| наз. легенда́рнасць, -і, ж.

легіён, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Буйное вайсковае злучэнне ў Старажытным Рыме (гіст.).

2. Назва асобных вайсковых часцей у некаторых краінах.

3. перан. Вялікая колькасць, мноства каго-, чаго-н.

○

Ордэн ганаровага легіёна — французскі ордэн часоў Напалеона.

|| прым. легіённы, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).

легі́раваны, -ая, -ае (спец.).

Пра метал: такі, у склад якога ўведзены іншыя металы для надання яму пэўных уласцівасцей.

Легіраваная сталь.

легіяне́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Воін, салдат легіёна (у 1 і 2 знач.).

2. Спартсмен, які выступае ў замежных клубах (камандах) па кантракце.

Італьянскі л.

|| прым. легіяне́рскі, -ая, -ае.

легка... (гл. лёгка...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужыв. замест «лёгка...», калі націск у другой частцы падае на першы склад, напр.: легкавагавы, легкаверны.

легкава́жны, -ая, -ае.

1. Які мае невялікую ці недастатковую вагу.

Л. груз.

2. перан. Легкадумны, несур’ёзны, павярхоўны.

Л. выпад.

|| наз. легкава́жнасць, -і, ж.

легкаве́рны, -ая, -ае.

Які ўсяму верыць, залішне даверлівы.

Л. чалавек.

|| наз. легкаве́р’е, -я, н. і легкаве́рнасць, -і, ж.

легкаву́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж. (разм.).

Легкавая аўтамашына.

легкавы́, -а́я, -о́е.

Прызначаны для перавозкі невялікай колькасці людзей, ручнога багажу.

Л. аўтамабіль.