актруа́

(фр. octroi = наданне)

увозныя пошліны на карысць феадала або горада ў сярэдневяковай Францыі, а пазней зборы на сельскагаспадарчыя прадукты пры іх увозе.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

акульты́зм

(ад лац. occultus = схаваны, тайны)

містычнае вучэнне, якое прызнае існаванне таямнічых, звышнатуральных сіл і магчымасць непасрэдных зносін з імі пры дапамозе магіі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

амфімі́ксіс

(ад амфі- + -міксіс)

характэрны для большасці жывёл і раслін тып палавога працэсу, пры якім адбываецца зліццё ядраў мужчынскай і жаночай палавых клетак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

аэраме́тады

(ад аэра- + метад)

метады даследаванняў будовы зямной паверхні, верхняга слоя зямной кары, атмасферы, геаграфічнага асяроддзя і прыродных рэсурсаў пры дапамозе лятальных апаратаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

бернардзі́нцы

(с.-лац. bernardini)

манахі каталіцкага ордэна, заснаванага ў 15 ст. пры касцёле святога Бернардзіна ў Кракаве; мелі больш строгі статут, чым францысканцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

бертале́таў

[ад фр. C. Berthollet = прозвішча фр. хіміка (1748—1822)];

б-а соль — хларат калію; выкарыстоўваецца пры вырабе запалак, выбуховых рэчываў, у медыцыне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

бешаме́ль

(фр. béchamelle, ад L. Béchamel = прозвішча кухара пры двары Людовіка XIV)

густая падліва з яец, малака, мукі для мясных і рыбных страў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ват-секу́нда

(ад ват + секунда)

адзінка вымярэння работы электрычнага току, роўная рабоце, якая выконваецца за 1 с пры магутнасці току ў 1 ват.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

веля́рны

(лац. velaris)

заднепаднябенны;

в. зычны — зычны гук, які ўтвараецца пры падніманні задняй часткі спінкі языка да задняга паднябення (напр. г, к, х).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ву́льва

(лац. vulva)

1) уваход у палавую камеру ў некаторых жывёл, куды пры капуляцыі ўводзіцца мужчынскі палавы орган;

2) вонкавыя палавыя органы жанчыны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)