małpka

ж.

1. малпка, малпачка;

2. камп. слімак (частка электроннага адраса)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

czepiec

м.

1. чапец;

2. анат. сетка (частка страўніка жвачных жывёл)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

дэ́ка, ‑і, ДМ дэцы; Р мн. дэк; ж.

1. Частка корпуса некаторых струнных музычных інструментаў, якія служаць для адбіцця і ўзмацнення гуку. Верхняя дэка скрыпкі. Дэка піяніна.

2. Падбарабанная або надбарабанная частка малатарні.

[Ням. Decke — накрыўка, века.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

казённік, ‑а, м.

Разм. Тое, што і казённая частка (гл. частка). З рулі вінтоўкі яшчэ не выкурыўся дым ад першага стрэлу, як Свістуноў даслаў у казённік ствала другі патрон і яшчэ раз стрэліў. Паўлаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

о́бер-

1. Першая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае старшынства ў пасадзе, чыне, напрыклад: обер-яфрэйтар, обер-майстар.

2. Разм. Першая састаўная частка складаных слоў, якія абазначаюць найбольшую наяўнасць адмоўных якасцей, напрыклад: обер-бандыт.

[Ням. Ober — галоўны, старшы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

отсе́яться в разн. знач. адсе́яцца;

о́труби отсе́ялись от муки́ во́труб’е адсе́ялася ад мукі́;

отсе́яться ро́жью адсе́яцца жы́там;

часть слу́шателей отсе́ялась перен. ча́стка слухачо́ў адсе́ялася.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

брам-стэ́ньга, ‑і, ДМ ‑ньзе, ж.

Верхняя частка мачты на караблі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аванпо́рт, ‑а, М ‑рце, м.

Вонкавая частка воднай прасторы порта або гавані.

[Фр. avant-port.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэка...

Першая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае «дзесяць», напрыклад: дэкаграм, дэкалітр.

[Ад грэч. déka — дзесяць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кааліні́т, ‑у, М ‑ніце, м.

Мінерал, састаўная частка большасці глін, асабліва каалінавых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)