Verbum

лаша́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Помесь жарабка і асліцы.

|| прым. лашако́вы, -ая, -ае.

ла́шчыцца, -шчуся, -шчышся, -шчыцца; незак., да каго і без дап.

3 ласкаю гарнуцца да каго-н.; старацца ласкай выклікаць ласку ў адказ.

Л. да маці.

|| зак. прыла́шчыцца, -ла́шчуся, -ла́шчышся, -ла́шчыцца.

|| наз. ла́шчанне, -я, н.

ла́шчыць, -шчу, -шчыш, -шчыць; незак., каго-што.

1. Праяўляць пяшчотнасць, любоў, ласку¹.

Л. дзіця.

2. Пяшчотна дакранацца да каго-н., чаго-н., гладзіць.

Л. сабаку.

3. перан. Песціць, выклікаць прыемнае адчуванне.

Сонца л. твар.

|| наз. ла́шчанне, -я, н.

лая́льны, -ая, -ае.

Які выражае добразычліва-нейтральныя адносіны да каго-, чаго-н.; карэктны.

Л. чалавек.

Лаяльныя адносіны.

|| наз. лая́льнасць, -і, ж.

ла́янка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. Абразлівыя, грубыя словы, выразы, дакоры.

Зняважлівая л.

2. Сварка.

Пражыць век без лаянкі.

|| прым. ла́янкавы, -ая, -ае.

Лаянкавыя словы.

ла́яцца, ла́юся, ла́ешся, ла́ецца; ла́йся; незак.

1. Гаварыць лаянкавыя словы.

2. з кім і без дап. Сварыцца, зневажаць адзін аднаго грубымі, абразлівымі словамі.

|| зак. пала́яцца, -ла́юся, -ла́ешся, -ла́ецца; -ла́йся.

|| наз. ла́янне, -я, н.

ла́яць, ла́ю, ла́еш, ла́е; лай; ла́яны; незак., каго-што.

1. Называць лаянкавымі словамі, ганьбіць.

Л. адна адну.

2. Дакараць, рабіць вымову.

Настаўнік лаяў вучня за прагул.

|| зак. вы́лаяць, -лаю, -лаеш, -лае; -лай; -лаяны і абла́яць, -ла́ю, -ла́еш, -ла́е; -ла́й; -ла́яны.

А. у газеце (адмоўна выказацца пра каго-, што-н.).

лга́нне гл. ілгаць.

лгаць гл. ілгаць.

лгун гл. ілгун.