постпазі́цыя

(ад пост- + пазіцыя)

лінгв. становішча слова або сказа пасля іншага слова або сказа, звязанага з ім (параўн. прэпазіцыя).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

рэактапла́сты

(ад рэ- + лац. actus = дзеянне + -пласт)

пластмасы, якія пасля фармавання вырабаў трацяць здольнасць да паўторнай перапрацоўкі (параўн. тэрмапласты).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

рэканвалесцэ́нцыя

(ад рэ- + лац. convalescentia = выздараўленне)

перыяд выздараўлення ад якой-н. хваробы пасля знікнення ярка выяўленых клінічных яе прыкмет.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сукцэ́сія

(лац. successio = паслядоўнасць, пераемнасць)

рад паслядоўных змен расліннага покрыву з часам (напр. аднаўленне лясоў пасля вырубкі або пажару).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

уцёкі, ‑аў; адз. няма.

1. Хуткі беспарадкавы адыход, адступленне. [Камісар:] — Уступай у камсамол. Бачыў, што робіцца ў горадзе пасля ўцёкаў белых? Трэба ачысціць горад ад белагвардзейскага бруду... «Полымя».

2. Самавольнае знікненне з месца абавязковага знаходжання дзе‑н. Незагоеныя раны абвалілі камандзіра атрада ўжо на другі дзень пасля ўцёкаў са шпіталя. Паслядовіч. Рыхтаваліся ўцёкі з лагера вялікай групы палонных. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абі́ркі, ‑рак; адз. няма.

Адкіды чаго‑н., лушпінне, шалупінне і іншыя адходы ад бульбы, пладоў пры падрыхтоўцы іх да яды або пасля перабірання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мязга́, ‑і, ж.

1. Мяккая частка дрэва паміж карой і драўнінай.

2. Маса, якая ўтвараецца пасля таўчэння, расцірання чаго‑н.; жамерыны. Бульбяная мязга.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нагаво́рны, ‑ая, ‑ае.

Які набыў пасля нагавору (у 2 знач.) чарадзейныя ўласцівасці. Нагаворная вада. // Які можа ўнушыць любоў да каго‑н. Нагаворнае зелле.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мало́дзіва, ‑а, н.

Падобная на малако вадкасць, якая выдзяляецца груднымі залозамі ў жанчын і самак млекакормячых перад родамі і некалькі дзён пасля родаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нахма́рыць, ‑рыць; безас. зак.

Стаць пахмурным; зацягнуцца хмарамі (пра неба). Пасля абеду нахмарыла. Неяк непрыкметна і хутка зацягнула неба высокая лёгкая воблачнасць. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)