Verbum

мязга́, -і, ж.

1. Мяккая частка дрэва, што знаходзіцца паміж карой і драўнінай.

Сасновая м.

2. Маса, якая атрымліваецца пасля расцірання чаго-н.

Бульбяная м.

Вінаградная м.

мяздра́, -ы́, ж.

Слой падскурнай клятчаткі на нявырабленай шкуры жывёл.

|| прым. мяздро́вы, -ая, -ае.

мяздры́ць, -ру́, -ры́ш, -ры́ць; -ры́м, мездрыце́, мяздра́ць; незак., што.

Ачышчаць ад мяздры.

М. шкуру.

|| наз. мяздрэ́нне, -я, н.

мя́каць, -і, ж.

1. Мяккая частка цела жывёлы або чалавека.

2. Мяса без касцей.

Аддзяляць м. ад касцей.

3. Мяккая частка пладоў, ягад, клубняў.

М. яблыка.

|| прым. мя́катны, -ая, -ае.

мякі́на, -ы, ж.

Адыходы, якія застаюцца пасля абмалоту і ачысткі зерневых, бабовых культур і лёну.

|| прым. мякі́нны, -ая, -ае.

М. хлеб.

мякі́ннік, -а і -у, м.

1. -а, мн. -і, -аў. Памяшканне, куды ссыпаюць мякіну.

2. -у. Паўднёвая расліна сямейства злакаў.

М. безасцюковы.

мя́кіш, -у, м.

1. Мяккая частка печанага хлеба.

2. Мяккая частка чаго-н.; мякаць.

мякка...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач. мяккі, напр.: мяккападнябенны, мяккатканы, мяккаскуры, мяккашэрсны, мяккаачэрчаны, мяккадзейны.

мяккасардэ́чны, -ая, -ае.

Які вызначаецца душэўнай мяккасцю, дабрынёй, чуласпю.

|| наз. мяккасардэ́чнасць, -і, ж.

мяккаце́лы, -ая, -ае.

1. З мяккім целам, вялымі мускуламі.

2. перан. Які лёгка паддаецца чужому ўплыву; бязвольны.

М. чалавек.

|| наз. мяккаце́ласць, -і, ж. (да 2 знач.).