voyage1 [ˈvɔɪdʒ] n. падаро́жжа (марское або паветранае); пла́ванне; палёт, пералёт; рэйс;
a homeward voyage зваро́тны рэйс;
an outward voyage рэйс за мяжу́;
a round-the-world voyage кругасве́тнае падаро́жжа;
go on a voy age адпраўля́цца ў падаро́жжа
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
freight
I [freɪt]
1.
n.
1) фрахт -у m.
а) пераво́з тава́раў во́дным, сухапу́тным або́ паве́траным шляхо́м
б) апла́та за пераво́з
в) сам груз
2) тава́р, груз -у m.
3) тава́рны цягні́к або́ карабе́ль
4) цяжа́р -у m.
2.
v.t.
1) грузі́ць (карабе́ль), нагружа́ць
2) фрахтава́ць (перасыла́ць, пераво́зіць груз)
3) здава́ць у арэ́нду або́ найма́ць (тава́рны карабе́ль)
II
гл. freight train
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
plot
[plɑ:t]
1.
n.
1) змо́ва f.
a plot to rob the bank — змо́ва абрабава́ць банк
2) фа́була f., сюжэ́т -у m. (п’е́сы, апо́весьці)
3) пляц -у m., дзяля́нка зямлі́
4) ка́рта f. (кра́ю), дыягра́ма f.
2.
v.
1) змаўля́цца, рабі́ць змо́ву, быць у змо́ве
2) дзялі́ць (зямлю́) на дзяля́нкі або́ пляцы́
3) склада́ць ка́рту або́ дыягра́му
4) нано́сіць на ка́рту або́ дыягра́му
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
mate
I [meɪt]
1.
n.
1) напа́рнік -а m
2) муж або́ жо́нка
3) памо́чнік капіта́на або́ і́ншага спэцыялі́ста (у флёце)
a cook’s mate — памо́чнік ку́хара
4) саме́ц -ца́ m. або́ са́мка f
5) адно́ з па́ры (напр. рукаві́ца)
2.
v.
1) спалуча́цца шлю́бам
2) (пра жывёлаў) спаро́ўваць (-цца), злуча́цца
II [meɪt]
1.
n.
мат -у m. (у ша́хматах)
2.
v.t.
дава́ць, ста́віць ма́т
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Добраахво́тны ’добраахвотны’ (БРС). Звязана з рус. доброхо́т ’добразычлівец’, доброхо́тный. Хутчэй за ўсё запазычанне з ц.-слав. крыніцы. У рус. мове лічыцца ст.-рус. калькай грэч. εὔνους ’тс’ (гл. Шанскі, 1, Д, Е, Ж, 147). Трубачоў (Эт. сл., 5, 42) адносіць *dobroxъtъ, *dobroxotъ да ліку прасл. лексем. Няпэўна. Сюды адносіцца і добраахво́тнасць, якое або з’яўляецца калькай рус. доброво́льность або самастойным утварэннем ад добраахво́тны.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Дра́ма ’драма’ (БРС). Рус. дра́ма, укр. дра́ма. Першакрыніцай з’яўляецца грэч. δρᾱμα. Слова запазычана праз лац. drama або ням. Drama (так Фасмер, 1, 535). Шанскі (1, Д, Е, Ж, 183) мяркуе, што для рус. мовы пасрэднікам было іменна лац. слова. Прыметнік драматы́чны, рус. драмати́ческий, укр. драмати́чний запазычаны з ням. dramatisch або франц. dramatique (Фасмер, 1, 535; Шанскі, 1, Д, Е, Ж, 183–184).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Дыктава́ць ’дыктаваць’ (БРС). Рус. диктова́ть, укр. диктува́ти. Ужо ў ст.-бел. было дыктовати, диктовати (з XVII ст.), якое Булыка (Запазыч., 103) лічыць запазычаннем з польск. dyktować (< ням. diktieren). Рус. диктова́ть, паводле Фасмера (1, 514), з ням. diktieren або франц. dicter (< лац. dictāre). Шанскі (1, Д, Е, Ж, 120) для рус. слова бачыць непасрэдную крыніцу ў польск. dyktować (< франц. або лац.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Кама́нда ’кароткі вусны загад камандзіра па ўстаноўленай форме’, ’вайсковае падраздзяленне, часова выдзеленая вайсковая часць спецыяльнага прызначэння’ (ТСБМ, Яруш.). Найбольш верагодна, што лексема з’яўляецца запазычаннем з рус. мовы, дзе ўжываецца з пач. XVIII ст. У рус. з ням. Kommando ’каманда’ (або гал.) або франц. commande ’тс’ < с.-лац. com(m)enda ’намесніцтва’ < лац. commendō ’давяраю, даручаю’ (Фасмер, 2, 300; Шанскі, 2 (К), 222).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пама́к ’звязка вычышчаных канапель’ (Інстр. III), ’дрэва, якое доўга ляжала ў вадзе’ (Сл. ПЗБ), ’намоклае палена’ (Нар. сл.), пачала ’калода, якая доўга ляжала ў вадзе’ (Шн. 2), ’жэрдка, кладка’ (Сцяшк. Сл.), памані ’цяжар, які накладаюць на лён або пяньку пры замочванні’ (Касп.), памок ’тс’ (Сл. ПЗБ). Укр. помік ’канопля, намочаная ў рацэ’. Аддзеяслоўны дэрыват ад памокнуць або памакаць < мокнуць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Мініяцю́ра ’невялікі рысунак або размаляваная закладка ў старадаўняй кнізе’, ’мастацкі твор малой формы’ (ТСБМ). З польск. miniatura (minjatura) ’партрэце’, ’пачатковая літара на старажытных рукапісах, азлобленая лісткамі, кветкамі, птушкамі’, якое з італ. miniatura < італ. miniare < лац. miniare ’маляваць minium’, г. зн. ’сурыкам (або кінаварам)’. Сучасная бел. лексема аформлена паводле рус. миниатюра ’тс’ (бо яшчэ ў Крукоўскага (Уплыў, 77) мініятурны, а не мініяцюрны).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)