Verbum

мурава́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж. (разм.).

Будынак з каменю або цэглы.

Увесь век пражыў у мураванцы.

мурава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; -рава́ны; незак., што.

Будаваць што-н. з каменю або цэглы, змацоўваючы цэментам або глінай.

М. склеп.

|| зак. вы́мураваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; -раваны і змурава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; -рава́ны.

|| наз. мурава́нне, -я, н. і муро́ўка, -і, ДМ -ро́ўцы, ж.

мура́ль, -і, мн. -і, -ей, ж. (спец.).

Малюнак на ўсю сцяну, нанесены на сценавыя панэлі.

мура́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж.

Невялікае насякомае атрада перапончатакрылых, якое жыве вялікімі калоніямі.

◊

Мурашкі па спіне (скуры) бегаюць (разм.) — аб адчуванні дрыжыкаў ад сцюжы, страху.

|| прым. мурашы́ны, -ая, -ае.

М. курган.

Мурашыная працавітасць (перан.: надзвычай вялікая).

○

Мурашыная кіслата — метанавая кіслата, якая ўтрымліваецца ў ігліцы, крапіве, едкіх выдзяленнях мурашак і пчол, выкарыстоўваецца ў сельскай гаспадарцы.

Мурашыны спірт — спіртавы раствор мурашынай кіслаты, ужыв. ў медыцыне.

мурашкае́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Бяззубае млекакормячае трапічнай Амерыкі, якое жывіцца галоўным чынам мурашкамі і тэрмітамі.

мура́шнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Надземная частка жылля мурашак у выглядзе конусападобнай кучы з зямлі, ігліцы і інш.

Ахоўваць мурашнікі.

Людскі м. (перан.: аб мностве людзей, якія рухаюцца, мітусяцца).

му́рза, -ы, Д -у, Т -ам, М -е, м.; ДМ -е, Т -ай (-аю), ж., мн. -ы, -аў (разм.).

Мурзаты, з запэцканым тварам, бруднымі рукамі чалавек (часцей пра дзіця).

мурза́ты, -ая, -ае (разм.).

Запэцканы, брудны.

му́рзацца, -аюся, -аешся, -аецца; незак. (разм.).

Рабіцца брудным, мурзатым.

|| зак. заму́рзацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Дзіця замурзалася.

му́рзаць, -аю, -аеш, -ае; незак., каго-што (разм.).

Рабіць мурзатым, пэцкаць, брудзіць.

|| зак. заму́рзаць, -аю, -аеш, -ае; -аны.