Verbum

мы́ліца, -ы, мн. -ы, -ліц, ж.

Спецыяльная палка з папярочынамі ўверсе і пасярэдзіне, на якую апіраецца хворы на ногі.

Асцярожна крочыў на мыліцах салдат.

|| прым. мы́лічны, -ая, -ае.

мы́ліцца, -люся, -лішся, -ліцца; незак.

1. гл. мыліць.

2. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Распускаючыся ў вадзе, даваць пену.

Мыла добра мыліцца.

мы́ліць, -лю, -ліш, -ліць; незак.

1. каго-што. Церці мылам з вадою.

М. рукі.

2. што. Распускаць мыла ў вадзе.

М. ваду.

◊

Мыліць (намыліць) шыю каму (разм.) —

1) біць каго-н., сурова распраўляцца;

2) моцна прабіраць каго-н., строга выгаворваць.

|| зак. намы́ліць, -лю, -ліш, -ліць.

|| звар. мы́ліцца, -люся, -лішся, -ліцца (да 1 знач.); зак. намы́ліцца, -люся, -лішся, -ліцца (да 1 знач.).

мы́лкі, -ая, -ае.

Які дае многа пены.

Мылкае мыла.

|| наз. мы́лкасць, -і, ж.

мы́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц, ж.

Невялікая скрынка для мыла.

мыля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; незак. (разм.).

Варушыць губамі.

мыс, -а, М мы́се, мн. -ы, -аў, м.

Частка сушы, якая выдаецца ў мора, возера.

|| памянш. мысо́к, -ска́, мн. -скі́, -ско́ў, м. (разм.).

|| прым. мы́савы, -ая, -ае.

мы́са і мы́за, -ы, мн. -ы, мыс і мыз, ж.

Тое, што і морда (у 1 знач.).

мы́сленне, -я, н.

1. гл. мысліць.

2. Працэс адлюстравання аб’ектыўнай рэчаіснасці ва ўяўленнях, паняццях, суджэннях; здольнасць чалавека разважаць.

мы́сленны, -ая, -ае.

Уяўны, які існуе толькі ў мыслях, думках.

М. вобраз.