Verbum

лабара́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. Навукова-тэхнічны супрацоўнік лабараторыі, даследчай установы.

Старшы л.

2. Памочнік выкладчыка на лабараторных занятках.

3. Супрацоўнік кафедры, які выконвае тэхнічную работу.

Л. кафедры агульнага мовазнаўства.

|| ж. лабара́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. лабара́нцкі, -ая, -ае.

лабарато́рыя, -і, мн. -і, -рый, ж.

Спецыяльна абсталяванае памяшканне для навуковых або тэхнічных доследаў, вучэбных заняткаў, а таксама ўстанова, у якой займаюцца такімі доследамі.

|| прым. лабарато́рны, -ая, -ае.

лаба́сты, -ая, -ае.

Шыракалобы, з вялікім ілбом.

Л. чалавек.

|| наз. лаба́стасць, -і, ж.

лаба́ты, -ая, -ае (разм.).

1. Бязрогі, які не мае рог.

Лабатая карова.

2. Тое, што і лабасты.

3. перан. Круглы, высокі, падобны на лоб.

Л. ўзгорак.

|| наз. лаба́тасць, -і, ж.

лаба́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Пра чалавека з высокім пакатым ілбом.

лабі́льны, -ая, -ае (спец.).

Нястойкі, няўстойлівы, рухомы.

Л. ціск.

Лабільная тэмпература.

|| наз. лабі́льнасць, -і, ж.

лабіры́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. У Старажытнай Грэцыі і Егіпце — будынак з мноствам пакояў і складанымі, заблытанымі хадамі, з якога цяжка было выйсці.

2. перан. Складанае, заблытанае становішча, размяшчэнне чаго-н.

Л. вуліц.

Л. думак.

3. Унутранае вуха чалавека і пазваночных жывёл (спец.).

|| прым. лабіры́нтавы, -ая, -ае.

лабі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які належыць да лобі.

|| прым. лабі́сцкі, -ая, -ае.

лабі́сцкі гл. лабіст, лобі.

лабіяліза́цыя, -і, ж. (спец.).

Вымаўленне некаторых гукаў з акругленнем выцягнутых губ.

|| прым. лабіялізацы́йны, -ая, -ае.