Verbum

паначэ́пліваць, -аю, -аеш, -ае; -аны і (разм.) паначапля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; -я́ны; зак., што і чаго.

Начапіць на каго-, што-н. усё, многае або ў вялікай колькасці.

П. вёдры на крукі.

П. шаблі.

паспе́ць¹, 1 і 2 ас. не ўжыв., -е́е; зак.

1. гл. спець².

2. Стаць гатовым, прыгатаваным (разм.).

Снеданне паспела (зварылася). Глеба паспела (стала прыгоднай для чаго-н.).

|| незак. паспява́ць, -а́е (да 2 знач.).

пасягну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; зак., на каго-што (кніжн.).

Зрабіць замах на каго-, што-н., пазбавіць каго-н. чаго-н.

П. на свабоду чалавека.

|| незак. пасяга́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

перамалява́ць, -лю́ю, -лю́еш, -лю́е; -лю́й; -лява́ны; зак.

Малюючы, зняць копію чаго-н.; намаляваць нанава.

П. дэкарацыі.

|| незак. перамалёўваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. перамалёўванне, -я, н. і перамалёўка, -і, ДМ -ўцы, ж. (разм.).

апаге́й, -я, м.

1. Пункт арбіты Месяца або штучнага спадарожніка Зямлі, найбольш аддалены ад Зямлі; проціл. перыгей (спец.).

2. перан. Найвышэйшая ступень, росквіт чаго-н. (кніжн.).

У апагеі славы.

|| прым. апаге́йны, -ая, -ае.

асадзі́ць³, асаджу́, аса́дзіш, аса́дзіць; аса́джаны; зак.

1. што. Акружыць умацаваны пункт войскам.

А. крэпасць.

А. горад.

2. перан., каго-што. Прыстаць з просьбамі; абступіць, дамагаючыся чаго-н. (разм.).

|| незак. аса́джваць, -аю, -аеш, -ае.

аблі́чча, -а, н.

1. Знешні выгляд, сукупнасць адметных рыс каго-, чаго-н.; рысы і выраз твару.

Сціранне аблічча старой вёскі.

Знаёмае а.

2. перан. Характар, духоўны склад.

Маральнае а. чалавека.

Нацыянальнае а. літаратуры.

абмата́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; зак.

1. Абматаць сябе чым-н.

А. шалікам.

2. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Абвіцца вакол чаго-н.

Вяроўка абматалася вакол слупа.

|| незак. абмо́твацца, -аюся, -аешся, -аецца.

абсы́пацца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -плецца; зак.

1. Абваліцца, разваліцца, сыплючыся; апасці.

Лісце даўно абсыпалася з дрэў.

Склеп абсыпаўся.

2. Пакрыцца мноствам чаго-н.

Начное неба абсыпалася зорамі.

|| незак. абсыпа́цца, -а́ецца.

абці́нак, -нка, мн. -нкі, -нкаў, м.

1. Адсечаны кавалак дрэва, бервяна і пад.

А. ад жардзіны.

2. Тое, ад чаго адсечана якая-н. частка.

Ад жардзіны застаўся адзін а.

|| прым. абці́нкавы, -ая, -ае.