электры́чнасць, -і, ж.

1. Сукупнасць з’яў, у якіх выяўляецца існаванне, рух, узаемадзеянне зараджаных часціц.

Вучэнне аб электрычнасці.

2. Энергія, што атрымліваецца ў выніку выкарыстання такіх з’яў.

Прымяненне электрычнасці ў тэхніцы.

3. Асвятленне, атрыманае на аснове гэтай энергіі.

Запаліць э.

|| прым. электры́чны, -ая, -ае.

Э. зарад.

Э. ток.

Электрычная лямпа.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

right along

бесьперапы́нку, без затры́мак

The traffic moved right along — Даро́жны рух ішо́ў без затры́мак

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

sinuous

[ˈsɪnjuəs]

adj.

1) зьвілі́сты, заві́лісты (як рух вужа́кі)

2) крывы́, пакруча́сты

3) Figur. несумле́нны, немара́льны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

onward(s)

[ˈɑ:nwərdz]

1.

adv.

напе́рад; упе́рад

2.

adj.

an onward movement began — пача́ўся рух напе́рад

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

запыні́ць сов., разг.

1. задержа́ть, останови́ть;

з. рух — задержа́ть (останови́ть) движе́ние;

з. развіццё — останови́ть разви́тие;

2. (сосредоточить) останови́ть;

з. ува́гу — останови́ть внима́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Rücklauf

m -s, -läufe зваро́тны ход; зваро́тнае цячэ́нне; зваро́тны рух

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Getríebe

n -s, -

1) перада́тачны механі́зм

2) рух, ажыўле́нне; мітусня́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

empór=

аддз. дзеясл. прыстаўка, указвае на рух угору: empórfliegen* узлята́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Тры́ба 1 ‘шасцярня малатарні’ (ТСБМ; карэліц., нясвіж., Нар. словатв.; драг., Жыв. сл.). З польск. tryb ‘шасцярня’, tryby ‘прыстасаванні, найчасцей шасцярня альбо шэраг шасцерняў, якія пераносяць рух на іншыя часткі машыны’ (< ням. Trieb ‘імкненне’), ‘прывад, цяга’, ‘перадача’ < treiben ‘прыводзіць у рух’ (SWO, 1980, 778; ЕСУМ, 5, 634).

Тры́ба 2 ‘кожнае з трох падраздзяленняў, на якія дзялілася насельніцтва Рыма паводле паходжання’ (ТСБМ, Некр. і Байк.). Праз рускую мову запазычана з лац. tribus ‘тс’ < і.-е. *tribh‑ ‘дзяліць, раздзяляць’ (Вальдэ, 1906, 636).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

партыкуляры́зм, ‑у, м.

Кніжн. У буржуазнай навуцы — паняцце, якое абазначае ўсякі рух з мэтай набыцця або ўтрымання палітычнай, адміністрацыйнай ці культурнай аўтаноміі для тых або іншых частак дзяржавы.

[Ад лац. particularis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)