Verbum

пазвальня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; -я́ны; зак., каго (што).

Звольніць усіх, многіх.

П. з пасад.

пазвані́ць гл. званіць.

пазвано́к, -нка́, мн. -нкі́, -нко́ў, м.

Асобная косць (або храсток) пазваночніка.

Шыйныя пазванкі.

|| прым. пазвано́чны, -ая, -ае.

Пазваночныя жывёлы (вышэйшыя жывёлы, якія маюць касцявы або храстковы шкілет).

пазвано́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.

У чалавека і пазваночных жывёл: асноўная частка восевага шкілета, які складаецца са злучаных паміж сабой пазванкоў; з’яўляецца органам апоры.

пазваро́чваць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак.

1. (1 і 2 ас. адз. не ўжыв.), без дап. Змяніць напрамак свайго руху — пра ўсіх, многіх.

Жанчыны пазварочвалі са сцежкі.

2. каго-што. Накіраваць з якога-н. напрамку ў іншы бок усё, многае ці ўсіх, многіх.

П. машыны на прасёлачную дарогу.

3. што. Зрушыць з месца, скінуць усё, многае (разм.).

П. мяшкі з воза.

4. што. Звярнуць, збіць на бок усё, многае (разм.).

П. слупы.

5. што. Скідаць, зваліць разам усё, многае (разм.).

П. дровы ў кучу.

пазва́ць гл. зваць.

пазве́швацца, 1 і 2 ас. адз. не ўжыв., -аецца; -аемся, -аецеся, -аюцца; зак.

Звесіцца, нахіліцца, апусціцца — пра ўсё, многае або ўсіх, многіх.

Дзеці пазвешваліся з турнікоў.

пазве́шваць, -аю, -аеш, -ае; зак., што.

Звесіць, нахіліць, апусціць усё, многае.

П. галовы.

пазвіва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., што.

1. Скручваючы, звіць усё, многае.

П. вяроўкі.

2. Зматаць усё, многае.

П. ніткі ў клубок.

П. пражу з матавіла.

3. Звіць, зляпіць (пра гнёзды).

Ластаўкі пазвівалі гнёзды пад страхой.

пазвіса́ць, 1 і 2 ас. адз. не ўжыв., -а́е; зак.

Апусціцца, звіснуць уніз — пра ўсё, многае.

Галіны пазвісалі над вадой.