Verbum

мімі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Акцёр, які па-майстэрску валодае мімікай.

|| ж. мімі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

мімі́чны, -ая, -ае.

1. гл. міміка.

2. Які мае адносіны да ігры мімаў, да пантамімы.

М. ансамбль.

мімо́за, -ы, мн. -ы, -мо́з, ж.

1. Трапічная расліна сямейства бабовых, асобныя віды якой згортваюць лісцікі пры дотыку да іх.

Не мужчына, а м. (перан.: пра крыўдлівую, сарамлівую асобу).

2. Від паўднёвай акацыі сямейства бабовых з дробнымі жоўтымі кветкамі.

Падараваць мімозы.

|| прым. мімо́завы, -ая, -ае.

мі́на¹, -ы, мн. -ы, мін, ж.

1. Снарад з выбуховым рэчывам, які закладаецца ў зямлю, пад ваду і інш.

Падарвацца на міне.

2. Снарад мінамёта.

3. Тое, што і тарпеда.

|| прым. мі́нны, -ая, -ае.

Міннае поле.

мі́на², -ы, мн. -ы, мін, ж.

Выраз твару.

◊

Рабіць вясёлую міну пры дрэннай гульні — за знешняй бесклапотнасцю старацца схаваць сваё незадавальненне, свае непрыемнасці.

мінамё́т, -а, М -мёце, мн. -ы, -аў, м.

Гармата навеснага агню, якая страляе мінамі.

|| прым. мінамётны, -ая, -ае.

мінамё́тчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Ваеннаслужачы мінамётных часцей і падраздзяленняў.

мінано́сец, -но́сца, мн. -но́сцы, -но́сцаў, м.

Ваенны карабель з моцным тарпедным узбраеннем.

мінарэ́т, -а, М -рэ́це, мн. -ы, -аў, м.

Вежа мячэці, з якой мусульман заклікаюць на малітву.

|| прым. мінарэ́тны, -ая, -ае.

мінашука́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Апарат для пошуку закладзеных мін (у 1 знач.).