Абаку́ліваць ’падманваць, ашукваць’ (Нас., Бяльк.), абакуліцца ’памыліцца’ (Нас., Яруш.), абакульнік ’ашуканец’ (Бяльк.), абакула ’той, хто ашуквае’ (Касп., Яруш.) < *о‑ба‑кул‑ити < *бакуля < *бакаць. Што датычыць словаўтваральнай мадэлі, параўн. абдзяжуліць (гл.). Рус. бакулить ’гаварыць, балбатаць’, бакуля, бакуня ’балбатун’, бакать ’гаварыць, балбатаць’. Параўн. ст.-польск. bakać, чэш. bakati ’зваць’ (< прасл. bajati ’гаварыць’). Інакш Фасмер, 3, 97, які абакуливать < аб + акула. Рус. окула ’ашуканец’ хутчэй за ўсё памылковая дэкампазіцыя ад обакулить, бакулить. Гл. Мартынаў, БЛ, 1972, 1, 17. Гл. бакулы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пасаро́мецца сов.
1. постыди́ться, посо́веститься;
~меўся б ты гавары́ць пра гэ́та — постыди́лся бы ты говори́ть об э́том;
2. постесня́ться;
яна́ ~мелася звярну́цца — она́ постесня́лась обрати́ться
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
напо́перак разг.
1. нареч. поперёк;
2. нареч. напереко́р;
гавары́ць н. — говори́ть напереко́р;
3. предлог с дат. напереко́р, вопреки́;
н. во́лі ба́цькі — напереко́р (вопреки́) во́ле отца́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
fád, fáde
a
1) нясма́чны
2) ну́дны; по́шлы
~es Zeug réden — гавары́ць [каза́ць] по́шласці
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
káuderwelschen
vt, vi
1) скажа́ць мо́ву
2) гавары́ць бесталко́ва, пле́сці лухту́, гарадзі́ць глу́пства
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
stícheln
vi
1) кало́ць [прастро́чваць] іго́лкай
2) (auf A) гавары́ць з’е́длівыя сло́вы (каму-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
stréuen
vt рассыпа́ць; рассе́йваць, раскі́дваць
Wórte in den Wind ~ — гавары́ць на ўзвей ве́цер
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
gréinen
vi
1) хндкаць
im Schlaf ~ — гавары́ць [мармыта́ць] у сне
2) бу́ркаць, выка́зваць незадаво́ленасць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
малаці́ць, -лачу́, -ло́ціш, -ло́ціць; -ло́чаны; незак.
1. што і без дап. Выбіваць зерне з каласоў.
М. пшаніцу.
2. Стукаць, біць у што-н. (разм.).
Нехта ў дзверы малоціць.
3. што. Разбіваць, ламаць (разм.).
М. посуд.
4. перан. Хутка гаварыць, лапатаць (разм.).
Як пачне м., нічога не зразумееш.
|| наз. малацьба́, -ы́, ж. (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
пані́зіць, -ніжу, -нізіш, -нізіць; -ніжаны; зак., каго-што.
Зрабіць больш нізкім (у 2, 3 і 7 знач.).
П. цэны.
П. узровень вады.
П. каго-н. па пасадзе.
П. напружанне ў электрасетцы.
П. гук.
◊
Панізіць голас — пачаць гаварыць цішэй, ціха.
|| незак. паніжа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
|| наз. паніжэ́нне, -я, н.; прым. паніжа́льны, -ая, -ае (спец.).
Паніжальная падстанцыя.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)