brattice

[ˈbrætɪs]

1.

n.

вэнтыляцы́йны шчыт (у ша́хце)

2.

v.t.

ста́віць вэнтыляцы́йныя шчыты́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

дзярно́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дзёрну, з’яўляецца дзёрнам. Незабыўныя мясціны: Лес, і лес, і лес. Як мядзведзь, на шчыт дзярновы Шэры мох узлез. Танк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тырэо́з

(гр. thyreos = шчыт)

разлад сакрэцыі шчытападобнай залозы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

За́шчыт ’франтон’ (Сл. паўн.-зах.). Параўн. ст.-польск. zaszczyt ’заслона’. Бел. рэгіянальнае слова, відаць, з польск. Корань гл. шчыт.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

плутэ́ус

(лац. pluteus = шчыт)

лічынка марскіх вожыкаў і афіур.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гашэ́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Кручок у агнястрэльнай зброі для спуску ўзведзенага курка. Схаваўшы галаву за шчыт, кулямётчык націснуў па гашэтку, і «Максім» засакатаў. Дудо.

[Фр. gachette.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Зашчы́та ’абарона; абаронца’ (Сл. паўн.-зах.). З рус. защи‑та ’абарона’ (за + щит‑и‑ти, адкуль бязафіксным шляхам за + щит + а). Гл. шчыт.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Прышчы́так (прышчыток, прышчіток) ’франтон’ (бяроз., ДАБМ), ’частка страхі пры франтоне’ (мазыр., Шушк.; кобр., Нар. лекс.). Конфіксны (пры‑ + ‑ак) дэрыват ад шчыт ’франтон’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

карапа́кс

(фр. carapace, ад ісп. karapacho)

выпуклы верх, шчыт панцыра чарапах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

электратабло́

(ад электра- + табло)

шчыт з электрычнымі сігнальнымі сістэмамі інфармацыйнага прызначэння.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)