1. Зрабіць чыстым. Вычысціць зубы. Вычысціць двор.
2.Уст. Выключыць са складу чаго‑н.; выгнаць. [Смачны:] — Піша [студэнт], што ў іх выкрылі і вычысцілі ў тэхнікуме сына былога буйнога памешчыка.Галавач.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Патрабі́ць ’пакараць смерцю’ (Шн. 2). Параўн. ст.-рус.потрѣбити/потребит ’знішчыць’, рус.ис‑требить ’тс’, якія звязаны з дзеясловам трѣбовати: серб.-харв.трщебити ’чысціць’, славен.trębiti ’чысціць, карчаваць’, польск.trzrebić ’тс’, в.-луж.trjebić ’пакладаць’, н.-луж.tfebiś ’карчаваць, расчышчаць’. Да прасл.terъ-, якое на ўсх.-слав. моўнай тэрыторыі дало тереб‑, параўн. рус.теребить ’церабіць’, а формы з треб‑ запазычаны з ц.-слав. мовы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
schrúbben
vt
1) чы́сціць, мыць (падлогу)
2) абчэ́сваць (груба)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
ábputzen
vt
1) тынкава́ць
2) чы́сціць
3) разм. абла́яць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
ábsaugen
vt
1) адсмакта́ць, адпампава́ць; выця́гваць
2) чы́сціць пыласо́сам
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Вярхо́чысьце ’трэція ачоскі льну’ (Касп.). Да верх (гл.) і ‑чысьце, якое ў выніку распадабнення паходзіць з чэсьсе (< česьje < česati). Народная этымалогія атаесамлівае апошняе з čistiti > чысціць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
хмы́канне, ‑я, н.
Разм.Дзеяннепаводлезнач.дзеясл. хмыкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Дрозд хмыкнуў, і хлопчыкі гэта хмыканне зразумелі па-свойму: «Чытаеш? Пабачым, як ты ўмееш чысціць зброю».Хомчанка.Лялькевіча абурыла гэтае хмыканне і гэтае недарэчнае слова.Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)