характэ́рны

1. характе́рный, примеча́тельный;

х. твар — характе́рное (примеча́тельное) лицо́;

2. (отличающий от других) характе́рный, типи́чный, отличи́тельный;

~ная ры́са — характе́рная (отличи́тельная) черта́;

х. факт — характе́рный (типи́чный) факт;

3. характе́рный;

~ная ро́ля — характе́рная роль

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

foregone conclusion

1) факт ама́ль ве́дамы напе́рад

2) няўхі́льны вы́нік

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

утры́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; -раваны; зак. і незак., што і без дап. (кніжн.).

Падаць (падаваць) у перабольшаным выглядзе, сказіць (скажаць) залішнім падкрэсліваннем якіх-н. бакоў, рыс у чым-н.

Факт праўдзівы, але ўтрыраваны.

|| наз. утры́раванне, -я, н. і утрыро́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

до́каз, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Довад або факт, які служыць падставай для пэўнага сцвярджэння.

Неабвержны д.

2. Сістэма лагічных вывадаў, на падставе якіх выводзіцца новае палажэнне.

Тэорыя мае некалькі доказаў.

○

Рэчавы доказ — прадмет, які мае дачыненне да злачынства і спрыяе яго раскрыццю.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

well-known

[,welˈnoʊn]

adj.

1) агу́льна ве́дамы (факт)

2) шыро́ка ве́дамы, славу́ты

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

well-known [ˌwelˈnəʊn] adj. шырокавядо́мы, славу́ты, слы́нны, знакамі́ты, папуля́рны;

It is a well-known fact. Гэта ўсім вядомы факт.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

невераго́дна прысл, невераго́дны únwahrscheinlich, nicht gláubhaft, únglaublich;

невераго́дна, але́ (гэ́та) факт únglaublich, aber [und doch] wahr

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

certainty

[ˈsɜ:rtənti]

n., pl. -ties

1) пэ́ўнасьць, перакана́насьць f.

2) пэ́ўны, бясспрэ́чны факт

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

апратэстава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., што.

1. Заявіць пратэст супраць чаго‑н.; не згадзіцца з чым‑н. Апратэставаць рашэнне суддзі.

2. Засведчыць афіцыйна факт няплаты ў тэрмін па вэксалю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Realität

f -

1) рэа́льнасць, рэчаі́снасць

2) факт, сапра́ўдны стан рэ́чаў

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)