well-known

[,welˈnoʊn]

adj.

1) агу́льна ве́дамы (факт)

2) шыро́ка ве́дамы, славу́ты

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

well-known [ˌwelˈnəʊn] adj. шырокавядо́мы, славу́ты, слы́нны, знакамі́ты, папуля́рны;

It is a well-known fact. Гэта ўсім вядомы факт.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

невераго́дна прысл, невераго́дны únwahrscheinlich, nicht gláubhaft, únglaublich;

невераго́дна, але́ (гэ́та) факт únglaublich, aber [und doch] wahr

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

certainty

[ˈsɜ:rtənti]

n., pl. -ties

1) пэ́ўнасьць, перакана́насьць f.

2) пэ́ўны, бясспрэ́чны факт

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

апратэстава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., што.

1. Заявіць пратэст супраць чаго‑н.; не згадзіцца з чым‑н. Апратэставаць рашэнне суддзі.

2. Засведчыць афіцыйна факт няплаты ў тэрмін па вэксалю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

voráussetzen

vt браць пад ува́гу як факт, мець за перадумо́ву

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Realität

f -

1) рэа́льнасць, рэчаі́снасць

2) факт, сапра́ўдны стан рэ́чаў

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

бясспрэ́чны, ‑ая, ‑ае.

Які не выклікае пярэчанняў, спрэчак; несумненны, відавочны. Бясспрэчная ісціна. Бясспрэчнае палажэнне. Бясспрэчны факт. □ Чалавек без руху і работы нудзіцца, марнее, кажуць філосафы, — гэта ёсць бясспрэчная праўда. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гістары́чны, -ая, -ае.

1. гл. гісторыя.

2. Які рэальна існаваў, не выдуманы.

Г. факт.

3. Які адносіцца да часу, ад якога захаваліся пісьмовыя помнікі (напр., рукапісы); проціл. дагістарычны.

Гістарычная эпоха.

4. Выключна важны, які ўвайшоў у гісторыю.

Гістарычныя рашэнні.

|| наз. гістары́чнасць, -і, ж. (да 1 і 4 знач.).

Г. мастацкага твора.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

сюжэ́тнасць, ‑і, ж.

Наяўнасць сюжэта (звычайна займальнага); уласцівасць, якая надаецца сюжэтам. Той факт, што пісьменніка менш за ўсё цікавілі ўзаемаадносіны характараў.., не мог не прывесці да паніжэння сюжэтнасці ў творах. Каваленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)