wsch

1. = wschód — усход; У;

2. = wschodni — усходні; усх.

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

eastwardly

[ˈi:stwərdli]

adj., adv.

1) на ўсхо́д; усхо́дні

2) з усхо́ду (пра ве́цер)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

зурна́

(тур. zurna, ад перс. surna)

усходні народны духавы музычны інструмент тыпу габоя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

bazaar, bazar

[bəˈzɑ:r]

n.

1) усхо́дні кірма́ш

2) кірма́ш

3) база́р -у m. (дабрачы́нны)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

арыенталі́стыка

(ад п.-лац. orientalis = усходні)

усходазнаўства; сукупнасць навук, якія вывучаюць эканоміку і культуру краін Усходу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

арыента́льны

(польск. orientalny, ад п.-лац. orientalis)

характэрны для краін Усходу; усходні (напр. а-ыя матывы ў паэзіі).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

пластава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; незак., што.

1. Накладваць пластамі адзін на другі. Усходні вецер круціць сухі снег, гоніць яго з поля па роўнай белай пасцелі і пластуе гурбы каля платоў вёскі. Сергіевіч.

2. Разнімаць, дзяліць на пласты. Пластаваць мяса. □ Расказвай жа, як жывеш. Выкладзі праўду крутую... Ці не ступіўся лямеш. Што цаліну пластуе? Макаль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наргіле́

(тур. nargile, ад перс. nārgilä)

усходні прыбор для курэння, падобны да кальяна, але з доўгай гнуткай трубкай замест люлькі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

kaftan

м.

1. кафтан;

2. кофта;

3. халат (усходні); ; kaftan bezpieczeństwa мед. уціхамірвальная кашуля

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Турба́н 1 ‘музычны інструмент тэорба’ (Нас.). Відаць, праз польск. tyorba, teorban ‘вялікая лютня’ з франц. théorbe, téorbe, tuorbe ‘тс’, італ. tiorba ‘тс’. Гл. тарба́н.

Турба́н 2 ‘усходні галаўны ўбор, палотнішча, абматанае вакол галавы’ (ТСБМ, Некр. і Байк., Ласт., Вруб.). Праз польск. turban ‘тс’, якое (магчыма, праз франц. turban) з тур. tülbend ‘муслін’ < перс. dülbänd ‘тканіна з крапівы’ (SWO, 1980, 783; Фасмер, 4, 136; Арол, 4, 129).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)