дэпігмента́цыя, ‑і, ж.

Страта скурай нармальнай афарбоўкі, абумоўленая знікненнем пігменту.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

непрыто́мнасць, -і, ж.

1. Страта прытомнасці, выкліканая хваравітым станам або душэўным узрушэннем. Быць у непрытомнасці.

2. Крайняя ступень душэўнага ўзрушэння, пры якой траціцца здольнасць валодаць сабой. Напалохацца да непрытомнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс, часткова)

абулі́я, ‑і, ж.

Спец. Расслабленне ці страта волі, выкліканыя хваробай; бязволле.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

attainder [əˈteɪndə] n. hist., law стра́та право́ў і маёмасці

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

dissimilation [dɪˌsɪmɪˈleɪʃn] n. ling.

1. стра́та падабе́нства

2. дысіміля́цыя

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

word-blindness [ˈwɜ:dˌblaɪndnəs] n. med. стра́та здо́льнасці чыта́ць, алексі́я

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

непрытомнасць, ✂, ж.

  1. Страта прытомнасці, выкліканая хваравітым станам або душэўным узрушэннем.

    • Быць у непрытомнасці.

  2. Крайняя ступень душэўнага ўзрушэння, пры якой траціцца здольнасць валодаць сабой.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

алексі́я, ‑і, ж.

Страта здольнасці чытаць з прычыны ачаговага пашкоджання галаўнога мозга.

[Ад грэч. a — адмоўная часціца і lexis — слова.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перараджэ́нства, ‑а, н.

Пагард. Страта свайго былога светапогляду, здрада перадавым, прагрэсіўным, рэвалюцыйным ідэалам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зно́швальнасць, ‑і, ж.

Спец. Страта якасцей, псаванне чаго‑н. пры выкарыстанні. Зношвальнасць абсталявання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)