◎ Падві́лка ’павека’ (Сл. ПЗБ). Няясна. Мабыць, з *падвійка (гл. вейкі) з вядомым у дыялектах пераходам и > л, напрыклад, ляха: яха ’рэха’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Wíderschall

m -(e)s, -e рэ́ха, во́дгук; фіз. адбіва́нне (гуку)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

échoen

vimp аддава́цца рэ́хам

es échot hier — тут чува́ць рэ́ха

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Ля́хат ’рэха’ (маст., Сцяшк. Сл.). Да ля́ха 1 (гл.). Суфікс ‑ат (< ‑ъtъ) паводле іншых аддзеяслоўных утварэнняў, якія перадаюць гукі (грукат, лёскат і інш.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

рэхаэнцэфаласко́п

(ад рэха + гр. enkephalos = мозг + -скоп)

прыбор для выяўлення арганічных змен у цэнтральнай нервовай сістэме.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Wíderhall

m -(e)s, -e во́дгук, рэ́ха, ро́згалас

~ fínden* — вы́клікаць во́дгукі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

рэхары́фма

(ад рэха + рыфма)

рыфма, у якой другое сугучнае слова, звычайна аднаскладовае ці двухскладовае, паўтарае частку папярэдняга.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

жураві́ннік, ‑у, м.

Паўзучыя сцяблы журавін. Апамятаўся я толькі ў сухім куп’істым імху.. Скрозь плёўся журавіннік. Сачанка. // Месца, якое зарасло журавінамі. Чуліся без рэха галасы Дзяўчат. Збіралі пацеркі зары На журавінніках. Танк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

о́тзвук м.

1. (отражение звука) во́дгук, -ку м., рэ́ха, -ха ср., во́дгулле, -лля ср., во́дгалас, -су м.;

2. перен. во́дгук, -ку м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

repercussion

[,ri:pərˈkʌʃən]

n.

1) адбі́так -ку m., уплы́ў -ву m. (падзе́і)

2) во́дгук -у m.; рэ́ха n.

3) адда́ча f. (пры ўда́ры, стрэ́ле)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)