карава́йніца, ‑ы, ж.

Разм. Жанчына, якая прымае ўдзел у выпечцы і дзяльбе каравая на вяселлі. Каравайніцы ўнеслі наручніках вялізны, як рэшата, пірог. Вітка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Кныч ’пірог’ (Шн.). Гл. кныйіз.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

shortcake

[ˈʃɔrtkeɪk]

n.

піро́г з крэ́мам і садавіно́ю

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Крапу́шка ’пірог’ (Мат. Гом.). Гл. крапаць 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Піраі́ ’кукла лёну’ (ЛА, 4). Да пірог 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кліпа́нік ’пірог з начынкай’ (Мат. Гом.). Магчыма, да кліпаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

pastry

[ˈpeɪstri]

n., pl. -tries

пе́чыва n., піро́г пірага́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Кляпа́нік ’пірог з начынкай’. Параўн. кляпай (гл.). Да кляпаць 3 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ко́мшыць ’прагна есці булку, пірог’ (Нар. лекс.), ’жаваць’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. комсаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

спы́тваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., што.

Разм. Спрабаваць на смак; каштаваць. Пірагом запах хлеб — хто яго спытваў калі, той пірог. Лобан. // Есці. — Я даўно сала не спытваў, — сказаў тужліва Міхалючок. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)