чарні́ліца, ‑ы, ж.

Невялікая спецыяльная пасудзіна, куды наліваюць чарніла і мачаюць пяро, калі пішуць. У чарніліцы, пакінутая, відаць, у спешцы, стаяла тырчком ручка. Гамолка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

біпіна́рыя

(ад бі- + лац. pinna = пяро, плаўнік)

двухбакова-сіметрычная лічынка марскіх зорак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

◎ Пе́рына, перы 11 ка ’кастрыца’ (пін., ЛА, 4). Да перыць, праць ’біць’, ’аббіваць кастрыцу са льну’ (гл.). Суф. ‑ын‑а са значэннем ’прадмет — вынік дзеяння’ (Сцяцко, Афікс. наз., 42).

◎ Перына́ (пірьна) ’птушынае пяро’ (міёр., Нар. словатв.). Зборны назоўнік ад пяро (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пена́л

(ням. Pennal, ад лац. penna = пяро)

каробачка для ручак, алоўкаў, гумак, пер’яў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Вадапе́рыца ’Hottonia L.’ (Кіс.). Рус. водоперица ’шышняк, Myriophyllum’. Да вада і пяро.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пю́рнік ’пенал’ (Сл. Брэс.). З польск. piórnik ад pióro ’пяро, ручка (для пісання)’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

quill

[kwɪl]

n.

1) птушы́нае пяро́

2) стры́жань пяра́

3) (гусі́нае) пяро́ для піса́ньня; зубачы́стка зь пяра́

4) го́лка во́жыка

5) шпу́лька f., чаўно́к -ака́ m.; верацяно́ n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

feather

[ˈfeðər]

1.

n.

1) пяро́ n. (птушы́нае), pl. пёры, coll. пе́р’е n.; пяры́на, пяры́нка f. (адно́ пяро́)

2) esp. pl. апярэ́ньне n.

2.

v.t.

пакрыва́ць або́ ўпрыго́жваць пёрамі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Перныш ’пярына’ (Булг.) — варыянт формы пернач з даволі рэдкім суф. ‑ЫШ (гл. пернаць). Да пяро (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

птэры́ліі

(ад гр. pteron = пяро + hyle = лес)

апераныя ўчасткі цела птушак, якія чаргуюцца з аптэрыямі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)