ро́йста

1. Месца, дзе дарога раздвойваецца (Вілен.).

2. Балота (Ашм. Ф. Багушэвіч, верш. «Праўда»).

3. Няўдобіца (Іў.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

верабі́на, ‑ы, ж.

Абл. Рабіна. Садок быў, праўда, невялічкі: Дзве верабіны ды тры дзічкі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

verity

[ˈverəti]

n., pl. -ties

1) пра́ўда f.

2) праўдзі́васьць f.

3) і́сьціна f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

пра́вый​II

1. (не виноватый) невінава́ты;

суд призна́л его́ пра́вым суд прызна́ў яго́ невінава́тым;

2. (справедливый) справядлі́вы; (правильный) пра́вільны; (резонный) слу́шны;

на́ше де́ло пра́вое спра́ва на́ша справядлі́вая;

3. (говорящий, поступающий правильно) / ты прав, вы пра́вы твая́ пра́ўда (ты ма́еш ра́цыю), ва́ша пра́ўда (вы ма́еце ра́цыю);

она́ оказа́лась права́ в свои́х подозре́ниях пра́ўда была́ яе́, калі́ яна́ падазрава́ла (яна́ ме́ла ра́цыю, калі́ падазрава́ла);

вы соверше́нно пра́вы ва́ша пра́ўда (вы ма́еце ра́цыю).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

анто́німы, ‑аў; адз. антонім, ‑а, м.

Пары слоў з процілеглым значэннем: праўда — хлусня, дабро — зло і пад.

[Ад грэч. anti — супраць і onyma — імя, назва.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сне́нне, ‑я, н.

Разм. Сон. Няўжо то праўда, а не сненне, І мара йдзе ў ажыццяўленне? Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

veracity

[vərˈæsəti]

n., pl. -ties

1) праўдзі́васьць f.

2) пра́ўда f.

3) пра́вільнасьць, дакла́днасьць f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

абядне́лы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і збяднелы. Маёнтак, праўда, быў за часы вайны вельмі запушчаны і абяднелы. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

праўдападо́бнасць, ‑і, ж.

Падобнасць на праўду. У апавяданні «Вяселле» жыццёвая праўда ёсць, ёсць і пэўная праўдападобнасць сітуацый. Кучар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

unvarnished

[ʌnˈvɑ:rnɪʃt]

adj.

1) нелякава́ны (і пра падло́гу)

2) про́сты, непрыхаро́шаны

the unvarnished truth — непрыхаро́шаная пра́ўда

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)