асляпле́нне н.

1. (пазбаўленне зроку) Blénden n -s; Bléndung f -;

2. (неразуменне) Verbléndung f -;

3. (уражанне) stárker Éindruck

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

лише́ние ср.

1. (действие) пазбаўле́нне, -ння ср.;

лише́ние свобо́ды пазбаўле́нне во́лі;

лише́ние гражда́нских прав юр. пазбаўле́нне грамадзя́нскіх праў (право́ў);

2. (потеря) стра́та, -ты ж.;

3. лише́ния мн. (недостатки) няго́ды, род. няго́д; (материальные) няста́ча, -чы ж.; ліхту́га, -гі ж., ліхі́я прыго́ды; няшча́сце, -ця ср.; го́ра, -ра ср.;

терпе́ть лише́ния цярпе́ць няго́ды (няста́чу);

перенести́ мно́го лише́ний перажы́ць (перане́сці) мно́га няго́д (го́ра, няшча́сця, ліхі́х прыго́д).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Страце́нне ‘смяротная кара’, ‘адсячэнне (галавы)’ (Нас., Гарэц.), страцэ́ня, страцэнё ‘знішчэнне’ (Сл. ПЗБ), страце́не ‘страта’ (Нар. Гом.), стра́ціць ‘загубіць, знішчыць, пазбавіць жыцця’ (Нас., ТСБМ, Нар. Гом., Сержп. Прымхі, Сл. ПЗБ, Некр. і Байк.). У спецыфічным значэнні ‘пазбаўленне жыцця’, хутчэй за ўсё, з польск. stracenie ‘пакаранне смерцю’, stracić ‘пакараць смерцю’, што развілося на падставе значэння ‘згубіць, загубіць’, тыповага для стра́ціць, што да тра́ціць (гл.), параўн. страта ‘згуба’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

эві́кцыя

(лац. evictio = вяртанне судовым шляхам сваёй уласнасці)

юр. пазбаўленне валодання, канфіскацыя рэчы на законнай падставе.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Entblößung

f -, -en

1) агале́нне, галізна́

2) пазбаўле́нне чаго́-н.

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

obezwładnienie

н.

1. пазбаўленне свабоды дзеяння; абяззбройванне;

2. бяссільнасць; знясіленасць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

wyjęcie

н. вытрымка, вынятка;

wyjęcie spod prawa юр. пазбаўленне правоў

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ВЯ́ЗЕНЬ,

асоба, якая знаходзіцца ў зняволенні, зняволены. Тэрмін «вязень» паходзіць ад стараж. бел. «везенне» — назвы меры пакарання (пазбаўленне волі, зняволенне) і месца, дзе яно ажыццяўлялася (вежа, астрог, турма і да т.п.). «Вязень сумлення» — чалавек, якога ўзялі пад варту, зняволілі па паліт., рэліг. і інш. матывах.

т. 4, с. 340

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

турэ́мны Gefängnis-, Kérker-;

турэ́мнае зняво́ленне Gefängnishaft f -, Fréiheitsstrafe f -; Fréiheits¦entzug m -(e)s (пазбаўленне волі);

пяць гадо́ў турэ́мнага зняво́лення fünf Jáhre Gefängnis

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Entzíehung

f -, -en

1) ухіле́нне

2) пазбаўле́нне, адніма́нне

3) мед. устрыма́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)