восприи́мчивый

1. (легко воспринимающий) успрыі́млівы, успрыма́льны;

2. (склонный к чему-л.) схі́льны (да чаго), пада́тлівы (на што).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пако́рлівы, ‑ая, ‑ае.

Які лёгка пакараецца каму‑, чаму‑н., паслухмяны, падатлівы. Заўсёды ціхая і пакорлівая, маці гаварыла на гэты раз гучна і рашуча. Ваданосаў. // Які выражае пакорлівасць, паслухмянства. [Даша] змоўкла, чакаючы, што ён скажа. А Язэп маўчаў, уражаны яе словамі і пакорлівым тонам, якім яна гаварыла пра сваю смерць... Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

subservient

[səbˈsɜ:rviənt]

n.

1) пако́рлівы, пада́тлівы

2) прыслу́жлівы, падхалі́мскі

3) кары́сны, прыда́тны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

pervious

[ˈpɜ:rviəs]

adj.

1) прапушча́льны (для вады́)

2) які́ паддае́цца ўплы́ву, пада́тлівы; успрыі́млівы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ductile

[ˈdʌktəl]

adj.

1) цягу́чы (пра мэта́л)

2) гну́ткі, ко́ўкі

3) пада́тлівы, пада́тны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

stubborn [ˈstʌbən] adj.

1. упа́рты, заця́ты, не пада́тлівы

2. упа́рты, насто́йлівы;

be stubborn in the defense упа́рта абараня́цца

♦

stubborn as a mule упа́рты як асёл

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

кі́дкі, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Які рэзка кідаецца ў вочы; яркі, прыметны. — Надзень сабе так што, не кідкае, — прасіла і павучала маці. Паўлаў. Рабіна заружавела .. яркім, кідкім хараством. Мележ.

2. Падатлівы, ахвочы, схільны да чаго‑н. Самі ж радульцы — людзі не гаваркія, не надта кідкія на размовы з незнаёмымі людзьмі, і ад іх мы даведаліся мала што... Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

malleable

[ˈmæliəbəl]

n.

1) ко́ўкі (пра мэта́л)

2) пада́тны, пада́тлівы; згаво́рлівы, памярко́ўны, састу́плівы (пра чалаве́ка)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

flexible

[ˈfleksəbəl]

adj.

1) гну́ткі (ску́ра, дрот), гі́бкі (го́лас)

2) падаўкі́, пада́тлівы; паваро́тлівы (дзяло́к, палі́тык)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Сна́дна ‘зручна, выгадна’, сна́дны ‘выгодны’ (Нас.), сюды ж сна́дні ‘добра’ (Мат. Маг.), ст.-бел. снадный ‘зручны, выгадны, лёгкі’, дыял. укр. сна́дний ‘лёгкі, падатлівы, шчодры’, рус. смал. сна́дный ‘выкананы старанна і дакладна; акуратны’. З польск. snadny ‘лёгкі’, snadnie ‘зручна, лёгка’ (Карскі, Белорусы, 149). Борысь (SEK, 4, 336) заходнеславянскія формы ўзводзіць да прасл. *snadьno, з якога *snadьnъ ад назоўніка або прыслоўя *snadь, гл. снадзь.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)