гіпертэлі́я

(ад гіпер- + гр. telos = мяжа)

тое, што і гіпермарфоз.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

boundary [ˈbaʊndəri] n. мяжа́, грані́ца;

national boundaries дзяржа́ўныя ме́жы;

county boundaries BrE ме́жы памі́ж гра́фствамі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

*Паме́жнік, поме́жнік ’сусед па палетку, сенажаці; раўчак, які аддзяляе адно поле ад другога, як іх узаруць’ (ТС). Рус. поме́жник ’сусед па палетку (мяжа з мяжой)’, укр. помі́жнік ’тс’. Ад памежны < мяжа (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паве́рхня, -і, ж.

1. Вонкавы бок чаго-н.

П. металу.

Слізгаць па паверхні чаго-н. (таксама перан.: не паглыбляцца ў сутнасць чаго-н., абмяжоўвацца знешнім бокам з’яў). Ляжаць на паверхні (перан.: пра што-н. яснае, відавочнае).

2. У матэматыцы: мяжа, якая аддзяляе геаметрычнае цела ад знешняй прасторы або іншага цела.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

boundary

[ˈbaʊndəri]

n., pl. -ries

дзяржа́ўная мяжа́; ме́жы pl.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

abuttals

pl.

паграні́чная паласа́, узьме́жжа n., мяжа́ f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Léistungsgrenze

f -, -n тэх. мяжа́ магу́тнасці

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Gewénde

n -s, - уст. мяжа́ (поля)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Féldmark

f -, -en мяжа́ (у полі)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

граме́ма

(ад гр. gramma = рыса, мяжа)

лінгв. элементарная адзінка граматычнага значэння.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)