шарж, -а і -у, мн. -ы, -аў, м.
1. -у. Сатырычная або гумарыстычная манера адлюстравання каго-, чаго-н. у падкрэслена скажоным, карыкатурным выглядзе.
2. -а. Малюнак, партрэт, выкананы ў такой манеры.
Сяброўскі ш.
|| прым. ша́ржавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Гаво́рка ’размова’ (БРС, Гарэц., Мядзв., Касп., Бяльк.), ’гутарка, размова’ (Яруш., БРС, Нас.), ’гаворка, дыялект’ (БРС, Яруш., Гарэц., Нас., Касп., Шат.), ’пагалоскі, размовы’ (БРС, Бяльк.), ’манера гаварыць, акцэнт мовы’ (Гарэц., Мядзв., Бяльк.). Рус. дыял. (смал., пск.) ’гутарка, размова; погалас, чуткі; манера гаварыць, вымаўленне; гаворка, дыялект; настаўленне, славеснае павучанне’, укр. гові́рка ’вымаўленне, манера гаварыць; дыялект, гутарка, гаварэнне; погалас, плётка’. Усх.-слав. утварэнне ад *govoriti па прасл. мадэлі «дзеяслоўная аснова + суф. *‑ka», якая мела значэнне галоўным чынам nomen actionis (*govorъka). Параўн. балг. падобныя фармацыі (з прэфіксамі) погово́рка, угово́рка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
По́чырк ’манера пісьма’ (ТСБМ), рус. по́черк, укр. по́черк, старое начерк. Да чыркаць ’праводзіць лінію’, пісаць’ (< *čьrkati).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Rédeweise
f -, -n мане́ра гавары́ць [размаўля́ць]; стыль
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
арыстакраты́зм
(ад арыстакратыя)
манера паводзін, знешняя вытанчанасць, характэрныя арыстакратам.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
густ, -у, М -сце, мн. -ы, -аў, м.
1. Адчуванне, разуменне прыгожага.
Апранацца з густам.
2. Схільнасць да чаго-н.
У розных людзей розныя густы.
Гэта мне па гусце (падабаецца).
3. Стыль, манера.
Зрабіць падарунак на свой г.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
імпрэсіяністы́чны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да імпрэсіянізму, характэрны яму. Імпрэсіяністычная манера пісьма. Імпрэсіяністычная музыка.
2. Заснаваны толькі на асабістым ўражанні.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
deportment [dɪˈpɔ:tmənt] n. BrE, fml мане́ра трыма́цца; паста́ва;
lessons in deportment уро́кі до́брых мане́р
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
прывы́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.
1. Засвоеная на працягу часу схільнасць, манера паводзін, дзеянняў, якая стала звычайнай, пастаяннай.
Дрэнная п.
Увайшло ў прывычку займацца гімнастыкай.
Узяць у прывычку.
2. Навык, уменне, набытае вопытам.
Без прывычкі касіць цяжка.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Áusdrucksweise
f - спо́саб адлюстрава́ння; стыль, мане́ра выка́звацца
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)