Verbum

паме́сны, -ая, -ае (кніжн.).

Які мае адносіны да валодання зямлёй і да карыстання ёю на аснове феадальных правоў.

П. лад.

качава́ць, качу́ю, качу́еш, качу́е; качу́й; незак.

Весці неаседлы лад жыцця, пераязджаць з месца на месца; вандраваць.

|| наз. качава́нне, -я, н.

абве́сны.

○

Абвесны лад — у граматыцы: сукупнасць асабовых форм дзеяслова, якія паказваюць на наяўнасць дзеяння ў цяпер., прош. і буд. часе.

абла́дзіцца, -джуся, -дзішся, -дзіцца; зак.

Навесці лад у гаспадарцы, адбудавацца, абжыцца.

А. на новым месцы.

|| незак. абла́джвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

спарта́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.

1. Грамадзянін Спарты — дзяржавы ў Старажытнай Грэцыі, жыхары якой вызначаліся вынослівасцю, цярплівасцю, вялі суровы лад жыцця.

Лагер спартанцаў.

2. Чалавек, які задавольваецца самым неабходным, адмаўляецца ад раскошы, вядзе суровы лад жыцця.

|| ж. спарта́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. спарта́нскі, -ая, -ае.

грама́тыка, -і, ДМ -тыцы, мн. -і, -тык, ж.

1. Лад¹ (у 5 знач.) мовы (словаўтварэнне, марфалогія і сінтаксіс), які разам з фанетыкай і лексікай утварае яе цэласную сістэму.

2. Навука аб гэтым ладзе.

Тэорыя граматыкі.

3. Кніга, якая апісвае гэты лад.

Акадэмічная г.

Вучэбная г.

|| прым. граматы́чны, -ая, -ае.

Граматычная катэгорыя.

лаго́да, -ы, ДМ -дзе, ж. (разм.).

1. Прыемны спакой, хараство.

Л. ў лесе.

2. Згода, мір, прыязнасць, лад.

Жыць у лагодзе.