кало́да¹, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, -ло́д, ж.

1. Кароткае тоўстае бервяно.

2. Вулей, зроблены з камля дуплістага дрэва.

Чатыры калоды пчол.

3. перан. Пра непаваротлівага, нязграбнага чалавека (разм., пагард.).

◊

Цераз пень калоду (разм., неадабр.) — дрэнна, абы-як (рабіць што-н.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

short-circuit

[,ʃɔrtˈsɜ:rkət]

v.t.

1) выкліка́ць каро́ткае замыка́ньне

2) informal пазьбяга́ць, абыхо́дзіць, абміна́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

амікро́н

(гр. о mikron)

назва літары грэчаскага алфавіта: о кароткае.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фармулява́цца, ‑люецца; незак.

1. Атрымліваць кароткае дакладнае слоўнае вызначэнне. У галаве.. [аўтараў] фармулююцца сказы ў рускай мове і тут жа, пішучы, яны перакладаюць іх на беларускую мову. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ко́фта ’верхняе кароткае жаночае адзенне’ (ТСБМ). Запазычанне з польск. kofta (Шанскі, 2, 8, 362).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Насомач ’кароткае бервяно, якое кладзецца ў сцяну паміж войнамі’ (Шушк.). Звязана з сомінец, самінец ’тс’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

цяле́ж, целяжа, м.

Абл. Кароткае і тоўстае бервяно з камля. — Не ведаеш хіба, як у нас дровы возяць, па-шляхецку? На сабе. Высеча цялеж, — на плечы і панёс. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паўпаліто́, нескл., н.

Кароткае, не ніжэй каленяў, паліто. Паходня паклаў на табурэтку палявую сумку, зняў з сябе асенняе паўпаліто і шапку і, павесіўшы іх у шафу, вярнуўся да стала. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́фта, ‑ы, ДМ ‑фце, ж.

Верхняе кароткае (звычайна трохі ніжэй пояса) жаночае адзенне. Сацінавая кофта. □ Сям-там па загонах стракацелі жаночыя постаці белымі, чырвонымі, блакітнымі кофтамі і хусткамі. Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мале́бен, ‑бна, м.

1. Кароткае набажэнства за чыё‑н. здароўе, поспехі, а таксама па нябожчыках. Малебны ксяндзы па касцёлах Спраўляюць за ўдовіны злоты. Купала.

2. перан. Разм. Дакучлівае навучанне, настаўленні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)