махрава́ты, ‑ая, ‑ае.

З невялікімі махрамі. Махраватыя канцы ручніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

whorl [wɜ:l] n.

1. віто́к, завіту́шка (спіралі)

2. bot. пучо́к лі́сця, кве́так на канцы́ сцябла́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

sincerely [sɪnˈsɪəli] adv. шчы́ра

♦

Yours sincerely BrE, fml Шчы́ра Ваш/Ва́ша (у канцы ліста)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

зрасці́ць, зрашчу́, зро́сціш, зро́сціць; зро́шчаны; зак., што.

1. Лечачы, даць магчымасць зрасціся.

З. зламаную косць.

2. Злучыць вельмі шчыльна, звязаць (спец.).

З. канцы каната.

|| незак. зро́шчваць, -аю, -аеш, -ае; наз. зро́шчванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

зачы́сціцца, ‑ціцца; зак.

Паддацца зачыстцы; ачысціцца. Канцы правадоў добра зачысціліся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

накане́чны, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца, прымацаваны на канцы чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сты́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Разм. Чым‑н. вострым пакалоць у многіх месцах, усюды.

стыка́ць, ‑а́ю, ‑а́еш, ‑а́е; незак., што.

Разм. Злучаць, змацоўваць канцы чаго‑н. Стыкаць канцы провада.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

калато́ўка, -і, ДМ -то́ўцы, мн. -і, -то́вак, ж.

Хатняя прылада ў выглядзе лапатачкі, палачкі з крыжавінай, кружком і пад. на ніжнім канцы, якой збіваюць масла або размешваюць што-н.

|| прым. калато́вачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

ві́лкі, -лак.

1. Доўгая драўляная ручка з двума металічнымі паўкруглымі рагамі на канцы, пры дапамозе якой ставяць у печ і вымаюць з печы гаршкі, чыгункі.

2. Тое, што і вілы.

|| прым. ві́лачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

спасы́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

1. гл. спаслацца.

2. Цытата з тэксту або ўказанне крыніцы, на якую спасылаюцца.

С. даецца ў канцы раздзела.

|| прым. спасы́лачны, -ая, -ае (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)