стара́цель, ‑я, м.

Рабочы, які займаецца саматужнай здабычай золата; золаташукальнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэзаўра́цыя, ‑і, ж.

Спец. Накапленне золата як скарбу прыватнымі асобамі.

[Грэч. thēsauros — скарб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

gold

[goʊld]

1.

n.

1) зо́лата n.

2) залаты́я манэ́ты

2.

adj.

1) залаты́, з зо́лата, як зо́лата

2) сьветла-жо́ўты, залаці́сты (пра ко́лер)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

суса́льны:

суса́льнае зо́лата спец Bláttgold n -(e)s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

панамыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак.

1. чаго. Намыць, памыць вялікую колькасць чаго-н.

П. бялізны.

2. чаго і што. Нанесці хвалямі многа чаго-н.

П. пяску.

3. чаго. Здабыць у вялікай колькасці.

П. золата.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Musívgold

n -(e)s суса́льнае зо́лата

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

здабы́тчык, ‑а, м.

Той, хто займаецца здабычай чаго‑н. (напрыклад, золата, руды і пад.); той, хто здабывае што‑н. паляваннем, промыслам. Здабытчык нафты. Здабытчык золата. // Разм. Той, хто здабывае сродкі на жыццё (для сям’і, блізкіх); карміцель.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Алты́н ’манета’ (Нас.) < тат. алтын ’золата, залатая манета’, гл. Фасмер, 1, 72; Шанскі, 1, А, 81.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ро́ссыпны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да россыпу (у 5 знач.). Россыпнае золата.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

укра́піна, ‑ы, ж.

Тое, што ўкрапана, уключана ў склад чаго‑н. Украпіны золата.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)