экстэр’е́р

(фр. extérieur, ад лац. exterior = знешні)

знешні выгляд і склад цела жывёлы (параўн. інтэр'ер 3).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

знадво́рны, ‑ая, ‑ае.

Вонкавы, знешні. Знадворныя дзверы. □ Хата дзеда Талаша ўсё ж такі зварачае на сябе ўвагу. Не так знадворным выглядам, як адзіноцтвам. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экстэр’е́р, ‑у, м.

Знешні выгляд і склад цела жывёл. Пірат [сабака] рос не якім-небудзь дварняком, а на рэдкасць разумным англа-русам з выдатным экстэр’ерам. Карамазаў.

[Фр. extérieur.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

zagraniczny

zagraniczn|y

замежны; знешні;

handel ~y — знешні гандаль;

polityka ~a — знешняя палітыка;

ministerstwo spraw ~ych — міністэрства замежных спраў

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

overseas [ˌəʊvəˈsi:z] adj. замо́рскі, заакія́нскі; заме́жны, іншазе́мны;

overseas students заме́жныя студэ́нты;

overseas territories замо́рскія тэрыто́рыі;

overseas trade зне́шні га́ндаль

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

cosmetic​2 [kɒzˈmetɪk] adj.

1. касметы́чны;

cosmetic cream касметы́чны крэм

2. касметы́чны, зне́шні, паве́рхневы;

a cosmetic repair касметы́чны рамо́нт

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

вы́глянцаваць, ‑цую, ‑цуеш, ‑цуе; зак., што.

1. Пакрыць чым‑н. глянцавітым, нацерці да бляску. Выглянцаваць стол лакам. Выглянцаваць паркет.

2. перан. Надаць знешні глянец чаму‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канфігура́цыя, ‑і, ж.

1. Абрысы, формы, знешні выгляд чаго‑н. Канфігурацыя воблакаў. Канфігурацыя крышталяў.

2. Узаемнае размяшчэнне, суадносіны якіх‑н. прадметаў або іх частак. Канфігурацыя зорак.

[Лац. configuratio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стры́манасць, ‑і, ж.

Уласцівасць стрыманага (у 2–4 знач.). Знешні спакой, стрыманасць у пачуццях і дакор у сумных вачах маці не дазволілі Пецю праводзіць яе. Сіняўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эпідэ́рміс, ‑а, м.

Спец.

1. Знешні, паверхневы слой скуры жывёл і чалавека, які складаецца з эпітэлію.

2. Покрыўная тканка лісця, сцябла, кораня і іншых органаў раслін.

[Ад грэч. epi — на, над і dérma — скура.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)