упря́тать сов., разг.

1. схава́ць, захава́ць; запрато́рыць;

2. перен. запрато́рыць; (в тюрьму — ещё) засадзі́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

spamiętać

зак. запомніць; утрымаць (захаваць) у памяці

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

zachować

zachowa|ć

зак.

1. захаваць; зберагчы;

~ć dla siebie — захаваць для сябе;

~ć miarę — ведаць меру;

~ć równowagę — захаваць раўнавагу;

\\j Boże! — крый Божа!; Божа барані!

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

міралю́бнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць міралюбнага, імкненне захаваць мір, мірныя адносіны. Антося здзівіла незвычайная міралюбнасць суседа. Гамолка. — Чаго мне крыўдзіцца? — з прытворнай міралюбнасцю адказала Комлічыха. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

няво́льніцтва, ‑а, н.

Рабства, няволя. У цяжкія часы прыгону і нявольніцтва песня і казка былі ў нашым народзе адзіным сродкам захаваць сваё нацыянальнае аблічча. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

соблюсти́ сов.

1. (чистоту, порядок) захава́ць;

2. (правила, законы) вы́канаць, зрабі́ць (па пра́віле, па зако́не).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

міралюбі́вы, ‑ая, ‑ае.

Які любіць мір, згоду, не схільны да сваркі, вайны. Міралюбівыя краіны. // Заснаваны на імкненні захаваць мір, мірныя адносіны; дружалюбны. Міралюбівае пагадненне. Міралюбівая палітыка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

захо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

1. Незак. да захаваць.

2. Трымаць дзе‑н., каб зберагчы ад пашкоджання, псавання. Захоўваць бульбу ў склепе. Захоўваць мяса ў халадзільніку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фіксаты́ў

(фр. fixatif, ад лац. fixus = нерухомы, нязменны)

раствор, якім пакрываюць карандашныя малюнкі, чарцяжы, каб захаваць іх ад псавання.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

та́йна, -ы, мн. -ы, тайн і -аў, ж.

1. Тое, што хаваецца ад іншых, што вядома не ўсім; сакрэт.

Захаваць тайну.

Ваенная т.

2. Тое, што яшчэ не пазнана; нявыяўленая ўнутраная сутнасць з’явы, прадмета.

Тайны прыроды.

3. Тое, чым чалавек яшчэ не авалодаў.

Т. галактыкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)